Tου Δημήτρη Λιάτσου,
Δρ. Φιλοσοφίας, Διεθνολόγου
Τη διετία 2014-2015 η Δύση θεώρησε ότι έφτασε η ώρα να προσεγγίσει και να βάλει —επί τέλους- χέρι στη «ρωσική αρκούδα». Με τα χέρια των εθνικιστικών-νεοφασιστικών, μισθοφορικών ενόπλων ομάδων ανέτρεψε το νόμιμο καθεστώς στο Κίεβο. Πάτησε την «κόκκινη γραμμή» για τη Μόσχα και την… πάτησε! Η Ουκρανία, ως ενιαίος γεωγραφικός χώρος πάνω στον οποίο «ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι…» έπαψε πλέον να υπάρχει. Η Κριμαία απέπλευσε οριστικά και αμετάκλητα προς πάτρια ρωσικά λιμάνια, η περιοχή του Ντονμπάς των 7 εκατομμυρίων κατοίκων, παρά τις καταστροφές από τους βομβαρδισμούς του ουκρανικού στρατού που συνεχίζονταν επί 15μηνο, ανασκουμπώνεται και, εν πολλοίς, αρχίζει να ζει καλύτερα από την «ευρωκινούμενη» υπόλοιπη πάλαι ποτέ κοινή χώρα.
Ταυτόχρονα, οι ιδεολόγοι της Ουάσιγκτον, μετά την επιβολή της επικαιροποιημένης τροτσκιστικής θεωρίας της εξαγωγής «διαρκούς επανάστασης», στην αμερικανική εκδοχή της, ως «εξαγωγής δημοκρατίας» στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Αίγυπτο κ.ά. επιχειρούν το ίδιο και στη Συρία. Το ζητούμενο είναι η ανατροπή του προέδρου Άσαντ και επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, τη υπεργολαβία ανέλαβαν «δημοκρατικά» καθεστώτα της περιοχής του Κόλπου (Σ. Αραβία, Κατάρ, αλλά και χώρα — μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία), με «εργατικά χέρια» τους έμμισθους χασάπηδες, κυνηγούς κεφαλών, του ISIS. Η Συρία ήταν το μοναδικό προπύργιο —απομεινάρι της σοβιετικής εποχής- της Ρωσίας στο εξωτερικό.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ανατρέποντας τα σχέδια των Δυτικών στην Ουκρανία και την Κριμαία, πέτυχε μια πρωτοφανή συσπείρωση της ρωσικής κοινωνίας, έναν πατριωτισμό που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα χρόνια του παγκοσμίου πολέμου 1941-1945. Έχοντας έτσι εξασφαλίσει τα νώτα του, και με την επίσημη πρόσκληση της Δαμασκού, ξεκίνησε τις αεροπορικές επιδρομές κατά της σύγχρονης παγκόσμιας απειλής, του αποκαλούμενου «Ισλαμικού κράτους». Η ανατροπή της κατάστασης εκεί έφερε τον ίδιο στην κορυφή του παγκόσμιου πολιτικού γίγνεσθαι και τη Ρωσία στη διεθνή σκακιέρα.
Στις αρχές του 2015, ο Μπαράκ Ομπάμα μίλησε για «διεθνή απομόνωση» της Ρωσίας και «τσάκισμα» της οικονομίας της. Στα τέλη του ίδιου χρόνου τον διέψευσε ο… Τζον Κέρι αναγνωρίζοντας την ανάγκη της Ουάσιγκτον να συνεργαστεί με τη Μόσχα κατά της κοινής τρομοκρατικής απειλής. Αλλά και ο « αρχιτέκτων» της αποκοπής της Ουκρανίας από τη Ρωσία, ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, αναδιπλώνεται και μιλάει τώρα για «κοινά συμφέροντα» Ρωσίας — Δύσης…
Η μέθοδος βλάβης της… «αρκούδας» δια της δοκιμής, εξελίσσεται σε φιάσκο. Η Ρωσία επανήλθε στο διεθνές προσκήνιο, ο ρόλος της, κυρίως σταθεροποιητικός, αναγνωρίζεται από το σύνολο των χωρών. Οι εμπνευστές του μονοπωλιακού κόσμου εισήλθαν σε «διαρκή κρίση». Το 2016 μπορεί να γίνει η χρονιά μέσα στην οποία να οριστικοποιηθεί η αναστροφή των εξελίξεων στα δύο προαναφερόμενα θέατρα κρίσης, με τη Ρωσία να «νομιμοποιεί» το ρόλο που της αρμόζει στις διεθνείς εξελίξεις, ως ξεχωριστού κέντρου ενός νέου πολύ-πολικού κόσμου.
http://greece-russia2016.gr/politics/20160111/60205.html
Κατηγορίες:Γεωπολιτική
Γεωπαρατήρηση 