Γράφει ο Κάτς80

1^ον νομιμοποιεί την αφαίρεση τον τιμαλφή που ανήκουν σε πρόσφυγες κατά την άφιξή τους στη Δανία, εφόσον αυτά υπερβαίνουν τα 1450 $, 2^ον μειώνει το ήδη πενιχρό ημερήσιο επίδομα και το 3^ον παρατείνει την περίοδο της οικογενειακής επανένωσης από 1 έως και 3 χρόνια.

Οι 188 βουλευτές ψήφισαν ναι, 108 Όχι και 37 απείχαν. 

Το βασικό επιχείρημα είναι, ότι η Δανία θέλει να δόση ένα «σήμα» ότι οι αιτούντες άσυλο θα πρέπει να πάνε αλλού. Οι τρεις νόμοι εκ των οποίων ο πρώτος προκαλεί σαφώς της αναμνήσεις και της πράξεις που έκαναν οι Ναζί στους Εβραίους.

Με την ψήφιση αυτών των νόμων, οι βουλευτές της χώρας με ελάχιστες εξαιρέσεις έχουν «μαυρίσει» την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, τουλάχιστον σε αυτούς που στέκονται Αλληλέγγυα στους συνανθρώπους μας.

Δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι οι τρομοκράτες θα δώσουν προσοχή στην εξέλιξη αυτή, η οποία εκ των πραγμάτων είναι η στοχεύει στους πρόσφυγες που είναι σχεδόν 100% μουσουλμάνοι.

Ποια είναι η εικόνα της Δανίας στον εναπομείναντα ανθρωποκεντρικό κόσμο.

Ένα κράτος, κάθε φορά που καλείται από την ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να συμμετάσχει σε πέντε πολέμους στη Σερβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και στη συνέχεια και πάλι στο Ιράκ. Και τώρα οι ειδικές δυνάμεις είναι στο δρόμο προς τη Συρία δεν θέλει και πολύ ώστε να χαρακτηριστεί πολεμοχαρείς, (επιεικώς).

Η πρώτη συμμετοχή του πολέμου ήταν όταν βομβάρδισε τη Σερβία το 1999 και αποφασίστηκε από μια κυβέρνηση υπό την ηγεσία ενός «σοσιαλδημοκρατικού» πρωθυπουργού, τον Nyrup Rasmussen και του υπουργού των Εξωτερικών από ένα μικρό ιστορικό φιλελεύθερο κόμμα, ο Helweg Petersen. Τότε Έσπασαν και την παραδοσιακή εικόνα της Δανίας ως προς την τήρηση της ειρήνης και του διεθνούς δικαίου.

Η καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας δεν είχε την εντολή του ΟΗΕ.

Το δόγμα της ενεργού εξωτερικής πολιτικής για τις μικρές χώρες ήταν καλό, θα έπρεπε να είναι ενεργή από κοινού, όταν οι μεγάλες επιχειρήσεις τον δυνατών χώρων παίζουν τα στρατηγικά τους παιχνίδια.

Το 2001, ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας»

Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας μετά την 9/11 και 10/7 στο Αφγανιστάν, η Δανία πήγε χωρίς «δεύτερη σκέψη» και ακολούθησε την Ουάσινγκτον στον «αμείλικτο» πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.

Εκείνη την εποχή περίπου 400 άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους στη διεθνή τρομοκρατία ανά έτος. Σήμερα ο παγκόσμιος δείκτης θανάτων από τρομοκρατικές ενέργειες μας πληροφορεί ότι 32.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους. Η πλειοψηφία των θυμάτων βρίσκονται στη Μέση Ανατολή, και όχι στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Στο Ιράκ.

Ήταν πρωθυπουργός, ο Αντερς Φογκ Ράσμουσεν του Φιλελεύθερου Κόμματος, Venstre (που σημαίνει αριστερά αλλά στην ουσία είναι νεοφιλελεύθερη δεξιά), του οποίου η κυβέρνηση έκανε τη Δανία μια δύναμη κατοχής στο Ιράκ στο διάστημα τεσσάρων ετών (2003-2007).

Οι Δανοί πολιτικοί και οι άνθρωποι εξακολουθούν να είναι, όπως φαίνεται, «ανίκανοι και απρόθυμοι» να κατανοήσουν τις διαστάσεις αυτής της συμπεριφοράς, η οποία είναι και ένας από τους λόγους που επίσης, δεν καταλαβαίνουν σήμερα τι είναι να είσαι πρόσφυγας.

Η απόφαση να βομβαρδίσει τη Λιβύη ήταν ένα ορόσημο στις σκανδιναβικές χώρες, ήταν η πρώτη φορά που όλα τα κόμματα, αριστερά και δεξιά με μία εξαίρεση, ψήφισαν για το βομβαρδισμό της Λιβύης.

Η εξαίρεση ήταν το ακροδεξιό, ξενοφοβικό κόμμα οι (Σουηδοί Δημοκράτες).

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, είχε προειδοποιήσει ότι οι προτάσεις του νόμου παραβιάζουν, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού και τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες.

Το συμπέρασμα είναι δικό σας..

Χρήστος Κατσέας