Γράφει ο Κάτς80

Η κατανόηση του πώς και γιατί ο Βλαντιμίρ Πούτιν παίρνει αποφάσεις, σχετικά με τη χρήση της Ρωσικής εξουσίας στο εξωτερικό, συνεχίζει να αμφισβητείτε από εξωτερικούς παρατηρητές.

Η Ρωσία κατέχει την πιο σημαντική ικανότητα και απέδειξε την πρόθεση της να «απειλή την ασφάλεια και τα συμφέροντα των ΗΠΑ» πέρα ​​από κάθε άλλο κράτος. Η Ρωσία εξακολουθεί να αποτελεί μείζονα πυρηνική δύναμη με μια μεγάλη στρατιωτική και μια μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Μετά τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η Ρωσία είναι η πιο επιθετική δύναμη και μπορεί να διαμορφώσει ή να αναμορφώσει τους διεθνείς συσχετισμούς.

Ο Πούτιν και οι Ρωσικές ελίτ έχουν δημοσίως εκφράσει την επιθυμία τους να επαναβεβαιώσουν τους εαυτούς τους, ως έναν περιφερειακό «ηγεμόνα» και τον πιο σημαντικό παίκτη στην παγκόσμια σκηνή. Παρ ‘όλα αυτά, δεν υπάρχει συναίνεση, σχετικά με τις αποφάσεις του Πούτιν που ασκεί σε όλα τα στοιχεία της Ρωσικής εξουσίας στο εξωτερικό κατά την τελευταία δεκαετία.

Ο ίδιος τελικά, παίρνει τις αποφάσεις για λογαριασμό της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αν και επηρεάζονται και περιορίζεται από τους εσωτερικούς του παίκτες. 

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν άρχισε τη δημόσια ζωή του ως αξιωματικός της KGB στην Ανατολική Γερμανία και αργότερα, τόσο στην Αγία Πετρούπολη όσο και στη Μόσχα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εργάστηκε στην Πρώτη Διεύθυνση που ήταν υπεύθυνη για τη συλλογή πληροφοριών του εξωτερικού και διεξήγαγε μυστική δράση. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Πούτιν έγινε ο διευθυντής της (FSB) μέχρι και το διορισμό του ως πρωθυπουργού της Ρωσίας το 1999 και λίγο πριν γίνει Πρόεδρος, όταν Γέλτσιν παραιτήθηκε.

Ο Πούτιν έχει διαμορφώσει τη σύγχρονη Ρωσία σε μια ελεγχόμενη δημοκρατία, και συγκέντρωση της εξουσίας σε μια αρχή, στον εαυτό του και στις αξιόπιστες ελίτ.

Όπως όλοι οι ηγέτες, εστί και ο Πούτιν είναι ιδιοτελής, ασχολείται με την ικανότητά του να παραμένει στην εξουσία, και την υστεροφημία του ως ένας μεγάλος Ρώσος ηγέτης. Ο Πούτιν έχει δημιουργήσει προσεκτικά μια προσωπική εικόνα της δύναμης του, της αρρενωπότητας, και των παραδοσιακά Ρωσικών αξίων του. Όπως παρατηρείται από στοιχεία δημοσκοπήσεων, ο Πούτιν λαμβάνει μια σημαντική ώθηση από την κοινή γνώμη κατά τη διάρκεια των διάφορων συγκρούσεων με εξωτερικούς αντιπάλους. Πολλοί Ρώσοι συσπειρώνονται γύρω από τον ηγέτη τους.

Περίπτωση 1^η ο Ρώσο-γεωργιανός πόλεμος του 2008.

Στις 7 Αυγούστου του 2008, η Ρωσικές συμβατικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις εισέβαλαν στη Γεωργία. Κατά τη διάρκεια 5 ημερών και μετά από σφοδρές μάχες η Ρωσία απέσπασε δύο περιοχές, την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία, από τη Γεωργία. Παραμένει «ασαφές» από ποιον ξεκίνησε ο πρώτος πυροβολισμός, αλλά αυτό που είναι σαφές είναι ότι η Ρωσία πραγματοποίησε μια σημαντική στρατιωτική εκστρατεία αξιοποιώντας όλα τα μέσα της εθνικής εξουσίας.

Περίπτωση 2^η η Ρωσική Προσάρτηση της Κριμαίας.

Η Κριμαία βρίσκεται σε στρατηγική θέση στη Μαύρη Θάλασσα, και ελέγχει την πρόσβαση στο Γεωστρατηγικό Ρωσικό λιμάνι του Ροστόφ. Επίσης ήταν, και παραμένει, η βάση του ρωσικού Στόλου στη Μαύρη Θάλασσα και σε άλλες Ρωσικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Στα τέλη Φεβρουαρίου του 2014, στην Ουκρανική επικράτεια της Κριμαίας εισέβαλαν Ρώσικες δυνάμεις, και στη συνέχεια προσαρτήθηκε από τη Ρωσία στις 18 Μαρτίου του 2014.

Η εισβολή αυτή συνέβη εβδομάδες μετά από την αιματηρή εξέγερση που οδήγησε στην αλλαγή ηγεσίας του Γιανουκόβιτς, με αποτέλεσμα την Ουκρανική μετατόπιση και ευθυγράμμιση από τα ανατολικά προς τα δυτικά.

Περίπτωση 3^η η Ρωσική επέμβαση στη Συρία.

Είναι χρήσιμο να εξετάσουμε την πρόσφατη Ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία για την υποστήριξη του καθεστώτος Άσαντ, και την καταπολέμηση των επαναστατικών ομάδων. Οι δύο πρώτες περιπτώσεις, της Γεωργίας και την Κριμαίας, τονίζουν ότι η Ρωσία τοποθετεί υψηλό βαθμό σπουδαιότητας, λόγω της γεωγραφικής Στρατηγικής θέσης, την εθνική ασφάλεια, και την ιστορία και τον πολιτισμό.

Η Συρία αντιπροσωπεύει κάτι διαφορετικό, και μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό γενικευμένων παρατηρήσεων σχετικά με το σημείο αναφοράς και τη διαμόρφωση των αποφάσεων του Πούτιν.

Συμπέρασμα.

Με δεδομένες αυτές τις τρεις περιπτώσεις, φαίνεται ότι ο Πούτιν υποκειμενικά αξιολογεί της προοπτικές, με βάση ένα σημείο αναφοράς, το ιστορικό Στάτους κβο, και τη Ρωσία ως μια μεγάλη υπερδύναμη. Ο Πούτιν, πίσω από το Ρωσικό μεγαλείο, επιθυμεί να αλλάξει το status quo και να  προωθήσει τη θέση της Ρωσίας, και είναι «απολύτως» πρόθυμος να κάνει χρήση της στρατιωτικής δύναμης για να το πράξει.

Σε περιφερειακό επίπεδο, η Ρωσία επιθυμεί να ανακτήσει την πολιτική κοινωνική και πολιτιστική κυριαρχία, προκειμένου να ασκήσει έλεγχο στο εξωτερικό της. 

Όταν δεν είναι σε θέση να το πράξει, ο Πούτιν είναι πρόθυμος να «εκτελέσει» επικίνδυνες αποστολές, και να συμπεριλάβει και τη χρήση στρατιωτικής δύναμης για να αποκτήσει τον έλεγχο.

Ο Πούτιν επιθυμεί επίσης να ανακτήσει την επιρροή και τη δύναμη σε διεθνές επίπεδο. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζει όχι μόνο Ρωσικά οικονομικά οφέλη αλλά και πολιτικά συμφέροντα, και διασφαλίζει ότι η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίσει την επιβίωσή της στην εγχώρια αγορά. Με την αποδυνάμωση των Δυτικών πολιτικών και οικονομικών θεσμών, ο Πούτιν είναι σε θέση να αναπληρώσει τα κενά με τα όργανα που ελέγχονται από τη Ρωσία.

Τελικά, η Ρωσική δύναμη και η επιρροή στης διεθνείς σχέσεις σταθεροποιεί το έθνος της Ρωσίας.

Χρήστος Κατσέας