Γράφει ο Κάτς80

Στις αρχές του 2014, μια θεμελιώδης αλλαγή πορείας μεταφέρθηκε και στη γερμανική εξωτερική πολιτική. Ο Πρόεδρος της Γερμανίας Joachim Gauck και κορυφαίοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης ανακήρυξαν το «τέλος της στρατιωτικής αυτοσυγκράτησης» και απαίτησαν η Γερμανία να διαδραματίσει και πάλι κάποιο ρόλο στην Ευρώπη και στον κόσμο ανάλογα με το οικονομικό μέγεθος και την επιρροή τους, ο υπουργός Εξωτερικών και άλλοι αξιωματούχοι στο ίδιο πνεύμα δήλωναν ότι πρέπει να αναλάβουν ένα μεγαλύτερο ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις.

Οι ηγέτες της χώρας (Γερμανίας) σήμερα έχουν λάβει μια πορεία σύγκρουσης σε γεωπολιτικό επίπεδο.

Δύο χρόνια αργότερα τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αναφέρονται στο ενδεχόμενο ενός κινδύνου του «παγκοσμίου πολέμου», και δεν αποκλείουν μια στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.

Ο γερμανικός στρατός βρίσκεται ήδη στην πρώτη γραμμή, με την ανάπτυξη των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας στην Ανατολική Ευρώπη, στη Συρία και ακόμη και στην Αφρική.

Η υπουργός Άμυνας της Γερμανίας Ursula von der Leyen ανακοίνωσε πρόσθετες στρατιωτικές δαπάνες ύψους 130 δισεκατομμυρίων €.

Οι Γερμανοί πολιτικοί βέβαια εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η πολιτική και οικονομική «βοήθεια» και επιρροή είναι πιο αποτελεσματική από τη βία, κάτι που συνεπάγεται στην περαιτέρω ανάπτυξη της «διπλωματίας».

Προς το παρόν, οι κύριες προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας είναι πιθανό να παραμείνουν, η ΕΕ και οι ανατολικοί και νότιοι γείτονες της ηπείρου.

Η επιστροφή του γερμανικού μιλιταρισμού έχει ετοιμαστεί ιδεολογικά σε μια σειρά από μέτωπα, κυρίως, για τη διάρκεια των εγκλημάτων της Γερμανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τη συστηματική προώθηση της γερμανικής μεγάλης πολιτικής δύναμης και, τέλος, τη δαιμονοποίηση των προσφύγων και του ασύλου στους αιτούντες.

Χρήστος Κατσέας