ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ/Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής. Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,Επικοινωνίας και Πολιτισμού Παντείου Πανεπιστημίου.

Τις τελευταίες εβδομάδες κορυφώνεται η διελκυστίνδα αντιπαράθεσης μεταξύ Τουρκίας και Ευρώπης, αναφορικά προς το προσφυγικό πρόβλημα και τις απαιτήσεις της Τουρκίας έναντι των Ευρωπαίων, προκειμένου να εξασφαλίσει η Ευρώπη την παραμονή των προσφυγικών κυμάτων -που ρέουν από τη Μέση Ανατολή προς την Τουρκία- στο έδαφος της Τουρκίας και δεν θα τους διοχετεύσει, όπως επεχείρησε να κάνει σε κάποιο βαθμό, χρησιμοποιώντας την Ελλάδα προ μηνών. Αυτή η διελκυστίνδα συνεχίζεται και εντείνεται, λαμβάνοντας διαστάσεις εκβιαστικού μπρα ντε φερ. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;

Η πραγματικότητα καταγράφει μια ιστορική διαδρομή, που έχει ως αφετηρία της την εμπλοκή της Τουρκίας στην έναρξη του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, όπου η Άγκυρα παρέσυρε την Ουάσιγκτον για να ανατρέψουν τον Άσαντ, ανέτρεψαν ουσιαστικά μια δομή σταθερότητας, έφεραν το χάος ενός εμφυλίου όλων εναντίον όλων, δημιουργώντας ταυτόχρονα και τις συνθήκες εμφάνισης των τζιχαντιστών του ISIS. Σύμφωνα με τον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, οι ISIS αποτελούν ένα εκούσιο ή ακούσιο δημιούργημα της σύμπραξης Τουρκίας-ΗΠΑ στην εμφύλια διαμάχη της Συρίας.

Επομένως, οι Τούρκοι ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κατάσταση στη Συρία, όπου ο εμφύλιος πόλεμος παράγει προσφυγικά κύματα, οι πρόσφυγες φτάνουν στην Τουρκία, η οποία τους διοχετεύει στην Ελλάδα. Εκβιάζει στη συνέχεια την Ευρώπη πως, εάν δεν της ικανοποιήσουν βασικά αιτήματα που συνδέονται με την άρση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες στις μετακινήσεις τους προς την Ευρώπη, εάν δεν διαθέσει η Ευρώπη ένα σημαντικό ποσό πολλών δις στην Άγκυρα και εάν δεν σημειωθεί ουσιαστική βελτίωση της πορείας ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το προσφυγικό κύμα των πολλών εκατομμυρίων, που η ίδια δημιούργησε, θα φροντίσει να το διοχετεύσει στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις.

Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία, του πώς καταφέρνει κανείς μεγάλα πλεονεκτήματα διαπράττοντας εγκλήματα, τα οποία του αποφέρουν εντέλει κέρδη. Αυτό συνιστά μια μαφιόζικη τακτική, όπου το πολιτικό έγκλημα, οι λαθροχειρίες και η εξαπάτηση της διεθνούς κοινής γνώμης αποφέρουν κέρδη, όχι μόνο υλικά, αλλά μετατρέπουν και τον εγκληματία σε ιεραπόστολο της πολιτικής.

Εδώ βρισκόμαστε ενώπιον της κατασκευής μιας ιστορίας, κατά την οποία η Τουρκία επιχειρεί μέχρι στιγμής με επιτυχία να εξαργυρώσει τα πολιτικά της εγκλήματα στη Μέση Ανατολή, με τη θυματοποίηση της κυβέρνησης και του κράτους της, χρησιμοποιώντας ως ενέχυρο και εκβιαστικό δίλημμα το προϊόν του εγκλήματος, που είναι οι πρόσφυγες. Η Ελλάδα φορτώθηκε αυτήν τη στιγμή πέραν των 50.000 προσφύγων και μεταναστών που εγκλωβίστηκαν στη χώρα, ενώ η Τουρκία έχει στην επικράτειά της πέραν των 2,5 εκατομμυρίων προσφύγων, οι οποίοι αποτελούν ουσιαστικά και το εκβιαστικό αντάλλαγμα που χρησιμοποιεί τώρα έναντι των Ευρωπαίων, απειλώντας τους με τη διοχέτευση των εκατομμυρίων στις μητροπόλεις τους.

Το Βερολίνο προστρέχει για να δώσει στον Ερντογάν ό,τι ανερυθριάστως απαιτεί, προκειμένου να κρατήσει τους πρόσφυγες στο έδαφός του και να μην υποστούν οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών, κυρίως το Βερολίνο, το Παρίσι, η Ρώμη και η Μαδρίτη, η Βιένη την υλοποίηση μιας απειλής, η οποία θα επηρεάσει, όπως οι ίδιοι φοβούνται, την πολιτική σταθερότητα στις χώρες τους, αφού η εμφάνιση μεγάλου αριθμού μεταναστών προκαλεί ξενοφοβικά σύνδρομα, τα οποία ενισχύουν δυναμικά και επικίνδυνα τις ακροδεξιές πλευρές των κομματικών συστημάτων των ευρωπαϊκών χωρών.

Το ερώτημα που τίθεται εν προκειμένω είναι πού θα φτάσει ο εκβιασμός του Ερντογάν και η υποχώρηση των Ευρωπαίων; Είναι σαφές πως ο Ερντογάν θα συνεχίσει να εκβιάζει και να πιέζει. Θα του δώσουν εντέλει αυτό που απαιτεί; Την άρση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα διακινηθούν 80 εκατομμύρια Τούρκοι ελεύθερα στην Ευρώπη; Έχει υπολογίσει κανείς τις συνέπειες για την ευρωπαϊκή κοινωνία, τον πολιτισμό, την κουλτούρα και κυρίως το μέλλον της Ευρώπης ως ταυτότητας και ως πολιτικής ενοποίησης;

Έχει υπολογίσει κανείς ότι ο Ερντογάν θα διεκδικεί συνεχώς καινούργια, απαιτώντας ουσιαστικά την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως επανειλημμένα έχουν δηλώσει οι Τούρκοι ιθύνοντες; Μήπως πρέπει να σκεφτεί η Ευρώπη πως δεν πρέπει να υποχωρεί στους τουρκικούς εκβιασμούς, διότι αυτή η υποχώρηση δεν θα έχει τέλος; Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να συμβιβαστεί και να συμφιλιωθεί με το πολιτικό σύστημα που οικοδομεί ο Ερντογάν στην Τουρκία, που είναι ένα σουλτανάτο ισλαμικού ολοκληρωτισμού, με το οποίο αργά ή γρήγορα θα έρθει σε ενεργό αντίθεση όχι μόνο η Ευρώπη, αλλά και η Δύση.

Σε αυτό όλο το παίγνιο Τουρκίας-Ευρώπης, όπου η Τουρκία διεκδικεί την άρση της βίζας, πώς τοποθετείται από τους Ευρωπαίους και από τη Λευκωσία η Κύπρος; Θα δικαιούνται οι Τούρκοι πολίτες να μεταβαίνουν και στην Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς να αναγνωρίζει η Άγκυρα την ύπαρξη του κυπριακού κράτους; Σε κάθε όμως περίπτωση το κόστος από την παραχώρηση των προνομίων που ζητά η Άγκυρα είναι πολύ μεγάλο και εξαιρετικά απειλητικό για την πορεία της Ευρώπης, για να το εξισορροπήσει κανείς με οποιοδήποτε αντάλλαγμα θα μπορούσε να παραχωρήσει η Τουρκία στην Κύπρο. Εκείνο που ενδιαφέρει πρωτίστως τον κυπριακό Ελληνισμό και την Κυπριακή Δημοκρατία είναι η συνέχιση της ύπαρξης της Ευρώπης ως πολιτισμού και ως πολιτικής, και η ενδυνάμωσή της ως μεγέθους που διεκδικεί να αποκτήσει πολιτειακή αυτοτέλεια και αυτονομία. Σε αυτό το πλαίσιο η Άγκυρα δεν έχει κανένα ρόλο.

Πηγή/icmu.nyc.gr