ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ / Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού Παντείου Πανεπιστημίου.

Η απόφαση της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής και εν προκειμένω της κυβέρνησης Μέρκελ να προχωρήσει σε αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας έχει προδήλως πολύ μεγαλύτερη σημασία ως προς τις συνέπειές της σε διμερές και πολυμερές επίπεδο, δηλαδή στις σχέσεις Τουρκίας – Γερμανίας, Τουρκίας – Ε.Ε., αλλά και σε συνάφεια προς τις επιπτώσεις στο προσφυγικό ζήτημα σε ό,τι αφορά στη χώρα μας.

Το γερμανικό κοινοβούλιο αποφάσισε να αιφνιδιάσει την ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική, ακόμη και τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντας την Αρμενική Γενοκτονία του 1915 από τους Νεότουρκους και ταυτόχρονα αποδεχόμενο και τη συνευθύνη του γερμανικού κράτους. Είναι γνωστό πως οι Νεότουρκοι του 1915 πραγματοποίησαν μια καλά σχεδιασμένη γενοκτονία ενάμισι εκατομμυρίου Αρμενίων Οθωμανών υπηκόων – φυσικά η γενοκτονία κορυφώθηκε το 1915, είχε όμως τις αφετηρίες της την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα και ολοκληρώθηκε την αμέσως επόμενη χρονική περίοδο.

Έχει αποκτήσει το στίγμα της πρώτης γενοκτονίας του αιώνα, ακριβώς γιατί ήταν προϊόν κρατικού σχεδιασμού ενός προγράμματος, που εφαρμόστηκε σε όλες του τις λεπτομέρειες. Για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος, που έλαβε χώρα μεσούντος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και όπου η Οθωμανική Τουρκία υπό την ηγεσία των Νεοτούρκων πολεμούσε στο πλευρό της Καϊζερικής Γερμανίας, η Γερμανία του Κάιζερ παρείχε τότε πολλαπλή στήριξη για την πραγμάτωση του εγκλήματος της εξάλειψης όλων των Αρμενίων που βρίσκονταν στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έτσι ώστε να αφανιστούν ως έθνος από τον χάρτη.

Οι μαρτυρίες των ξένων παρατηρητών, πρέσβεων και προξένων, αλλά και περιηγητών που περιγράφουν με τα μελανότερα και αποκαλυπτικότερα χρώματα τους τρόπους και τις μεθόδους που εφάρμοσε το καθεστώς των Νεοτούρκων για να αφανίσει το αρμενικό έθνος είναι καθοριστικές ως προς την απόδοση της συλλογικής ευθύνης, τόσο στο κράτος των Νεοτούρκων, όσο και στη Γερμανία του Κάιζερ για την πολλαπλή στήριξη αυτού του στυγερού εγκλήματος. Η Γερμανία στήριξε τεχνολογικά – από την άποψη της παροχής όλης της προηγμένης για την εποχή τεχνολογίας που επέτρεπε στους Νεοτούρκους να προχωρήσουν στην υλοποίηση του προγράμματος.

Εκείνο που έχει σημασία να υπογραμμίσουμε είναι δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η ανθρωπότητα και ιδιαίτερα η Ευρώπη μετά την πάροδο αρκετών δεκαετιών αμνησίας, άρχισε από τη δεκαετία του 1970 και μετά να αναγνωρίζει τη γενοκτονία. Το γεγονός της αμνησίας τόνισε και ο Χίτλερ, όταν ομιλώντας προς τα ναζιστικά του στρατεύματα ενόψει της εισβολής τους την Πολωνία, τούς είπε να φροντίσουν με όλα τα μέσα για να αφανίσουν το εβραϊκό έθνος όπου το βρίσκουν, Εβραίους και Πολωνοεβραίους, τονίζοντας ιδιαιτέρως να μην διστάσουν, ούτε στα παιδιά, ούτε στις γυναίκες, να τους εξοντώσουν όλους και κατέληξε με τη γνωστή φράση, «ποιος θυμάται σήμερα τη σφαγή των Αρμενίων»;

Έκτοτε η γενοκτονία αναγνωρίσθηκε ως υπαρκτή και συνεχιζόμενη τραγωδία από δεκάδες κοινοβούλια προκαλώντας την οργή του τουρκικού κράτους, το οποίο απειλεί θεούς και δαίμονες σε κάθε περίπτωση που βρίσκεται μία χώρα στη διαδικασία αυτής της τεράστιας ευθύνης να αναγνωρίσει αυτήν τη μεγάλη ντροπή του 20ού αιώνα.

Εκείνο που εσυνέβη τώρα, κατά δεύτερον, είναι κάτι τελείως ξεχωριστό. Η Γερμανία αναγνώρισε τη γενοκτονία. Αυτό σημαίνει κρίση Γερμανίας – Τουρκίας, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη, και κρίση Τουρκίας – Ευρώπης, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει και σε εκβιαστικές κινήσεις του Ερντογάν σε σχέση με το προσφυγικό, κατάσταση που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει μετά βεβαιότητος μέχρι πού θα φτάσει, αλλά εάν η εκδίκηση του Ερντογάν αποτυπωθεί στο προσφυγικό, το κόστος θα το πληρώσει πρωτίστως η Ελλάδα.

Το γεγονός αυτό μπορεί να εκδηλωθεί άμεσα ως κρίση που κλιμακώνεται κατά τρόπο ραγδαίο και επικίνδυνο, μπορεί όμως να διαφανεί σε μια μακρόσυρτη διαδρομή τουρκικών διεκδικήσεων, μεταφέροντας την ενοχή για την κρίση Γερμανίας – Τουρκίας σε μακρά διαδρομή, έτσι ώστε να καταφέρει η Άγκυρα να μετατρέψει το πλήγμα από την αναγνώριση, σε όφελος οικονομικό και πολιτικό στην σχέση της με την Ε.Ε.

Το έγκλημα κατά των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου, αλλά και των λαών της Μικράς Ασίας, τους οποίους είτε εξόντωσε, είτε εξανδραπόδισε, καθώς και τα εγκλήματα εναντίων των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, της Ίμβρου και της Τενέδου, που πραγματοποιήθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κυρίως, όπως και το διεθνές έγκλημα κατά του Ελληνισμού της Κύπρου, έγιναν ακριβώς γιατί υπήρξε ατιμωρησία έναντι της Τουρκίας ως κράτους, ως καθεστώτος και ως πολιτικής στο πρώτο μεγάλο έγκλημα που ήταν η γενοκτονία των Αρμενίων.

Δυστυχώς, η διεθνής πολιτική και η οργανωμένη διεθνής κοινότητα δεν τιμωρούν τους θρασείς, ιμπεριαλιστές και επιθετικούς σοβινιστές, που καταφέρνουν να δημιουργήσουν παραστάσεις συμφερόντων και οφέλους, αλλά εκείνους που βρίσκονται εν αδυναμία και καλλιεργούν γεωπολιτικές προσμονές σε μεγάλες δυνάμεις της εκάστοτε εποχής, όπως ήταν η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας του Μιλόσεβιτς ή το Ιράκ του Σαντάμ Χουσέιν ή και η Λιβύη του Καντάφι. Όλα όμως δείχνουν πως η σημερινή Τουρκία θα υποχρεωθεί να υποστεί το κόστος των πράξεών της, έστω και εκ των υστέρων, 100 χρόνια μετά. Οι Έλληνες της Κύπρου και ο Ελληνισμός πρέπει να πάρουν παράδειγμα από τον αγώνα των Αρμενίων, οι οποίοι με υπομονή, επιμονή και αγωνιστικότητα, κατάφεραν να οδηγήσουν τον αγώνα τους σε δικαίωση της ιστορίας και του λαού τους.

Πηγή/icmu.nyc.gr