ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ / Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού Παντείου Πανεπιστημίου.

Το φαινόμενο της ισλαμικής τρομοκρατίας, το οποίο έχει ιστορικές αφετηρίες ήδη από τη δεκαετία του 1980, μέσα από τη δράση του πρωτεργάτη της Αλ-Κάιντα Μπιν Λάντεν και των ομοϊδεατών του, βρίσκεται τους τελευταίους μήνες σε μιαν απειλητική για το δυτικό σύστημα ασφάλειας έξαρση, όχι μόνο γιατί προκαλεί θανάτους αθώων πολιτών στις ΗΠΑ και σε όλες τις ηπείρους, αλλά γιατί εμφανίζει μια παγκόσμιας μορφής οργανωμένη και στρατηγικά κατευθυνόμενη κλιμάκωση.

Επ’ αυτού πρέπει να υπογραμμισθεί πως αυξήθηκε η συχνότητα των τρομοκρατικών πληγμάτων σε μια παγκόσμια διασπορά, όπου τα πλήγματα δεν λαμβάνουν χώρα σε τυχαία σημεία, αλλά, όπως φαίνεται, είναι απολύτως επιλεγμένα και έχουν ως στρατηγικό προσανατολισμό τους την πρόκληση φόβου και ανασφάλειας, τόσο στις δυτικές καπιταλιστικές μητροπόλεις, όπως είναι οι ΗΠΑ, όσο και στην περιφέρεια του παγκόσμιου συστήματος, όπως είναι οι αφρικανικές και ασιατικές μητροπόλεις.

Βιώνουμε επομένως την παγκοσμιοποίηση της τρομοκρατίας, η οποία, όπως όλα δείχνουν, είναι κυρίως ισλαμική και που είχε ως σημείο καμπής το πλήγμα στους Δίδυμους Πύργους, που προκάλεσε παγκόσμιο σοκ στην καρδιά του καπιταλισμού. Στη συνέχεια διεσπάρησαν τα πλήγματα ωσάν να βρίσκονται υπό την καθοδήγηση ενός στρατηγικού εγκεφάλου σε διάφορα σημεία του κόσμου, με τελευταία μεγάλη τους διάσταση το Παρίσι, τις Βρυξέλλες και την Κωνσταντινούπολη. Η τρομοκρατία υπήρχε στην α’ ή β’ μορφή πάντοτε, η ανθρώπινη σύγκρουση, οι συρράξεις και οι πόλεμοι γεννιούνται μαζί με τις κοινωνίες του ανταγωνισμού και της διεκδίκησης, όμως εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι κάτι μοναδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Υπάρχει μια διάχυση της τρομοκρατικής βίας παντού, η οποία αναπαράγεται ως φαινόμενο και εκπέμπεται ως εικόνα σε όλη την ανθρωπότητα. Επομένως, η εικόνα αυτή διαχέεται και στέλνει προς κάθε πολίτη μιας δυτικής πόλης μηνύματα φόβου, απειλής, πανικού, τρόμου, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί συνθήκες αναπαραγωγής της βίας μέσα από μιμητισμό ανθρώπων, οι οποίοι είτε αισθάνονται αποξενωμένοι από την κοινωνία που ζουν, αλλοτριωμένοι, καταπιεσμένοι ή διατηρούν ισχυρά αποθέματα εκδικητικότητας απέναντι σε καταστάσεις που τις θεωρούν εχθρικές, όπως είναι οι σχέσεις του Ισλάμ με τη Δύση. Η ανησυχία συνίσταται στο γεγονός πως το φαινόμενο της τρομοκρατίας για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας παγκοσμιοποιείται και ενεργοποιείται παντού.

Η αντιμετώπιση του φαινομένου είναι υπόθεση της διεθνούς κοινότητας, όλων των κρατών και όχι μιας χώρας μόνης της. Πρέπει να υπάρξει συστράτευση και εκπόνηση ενός σχεδίου, το οποίο να ακολουθηθεί από τη διεθνή κοινότητα, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η τρομοκρατία ως διεθνές φαινόμενο. Στο παρόν στάδιο βρίσκεται στο επίπεδο του λόγου η διεθνής αντιμετώπιση και δεν έχει συσταθεί το θεσμικό εκείνο πλαίσιο, που θα μπορέσει να εκπονήσει τον σχεδιασμό και τη στρατηγική αντιμετώπισης της τρομοκρατίας από τη διεθνή κοινότητα.

Ο σχεδιασμός και η συγκρότηση του επιτελικού αυτού οργάνου δεν μπορεί να είναι υπόθεση του ΟΗΕ και μόνο, διότι ο ΟΗΕ δεν είναι αποτελεσματικός στην παραγωγή εφαρμοσμένης πολιτικής αντιμετώπισης της βίας, αλλά πρέπει οι χώρες εκείνες, οι οποίες έχουν την τεχνολογική ικανότητα, την πολιτική βούληση και το εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, να συγκροτήσουν ένα διεθνές όργανο, το οποίο θα είναι σε θέση να λειτουργεί κατασταλτικά, να προβλέπει εξελίξεις, να σχεδιάζει και να παρεμβαίνει εκεί όπου γεννιέται το φαινόμενο της τρομοκρατίας, ακυρώνοντας το εν τη γενέσει του.

Επιπροσθέτως, πρέπει κανείς να λάβει υπ’ όψιν του πως μια αναγκαία συνθήκη, θα λέγαμε άκρως απαραίτητη, για την επιτυχία του σχεδιασμού διεθνούς αντιμετώπισης του τρομοκρατικού φαινομένου, που λαμβάνει, όπως γνωρίζουμε, παγκόσμιες διαστάσεις είναι και η συνεννόηση της Δύσης με το Ισλάμ. Με αυτό δεν εννοούμε τη συνεννόηση θρησκευτικών ηγετών της Χριστιανοσύνης με το ισλαμικό ιερατείο, αλλά την προσέγγιση του δυτικού πολιτισμού ως πολιτικής, ως οικονομίας και γενικότερα κουλτούρας με το Ισλάμ ως κοσμοθεωρητική αντίληψη, ως πολιτισμό και ως θεσμική προσέγγιση της ζωής και της πολιτικής.

Υπάρχει η δυνατότητα, μετά την αποκατάσταση των σχέσεων Ιράν με τις ΗΠΑ, εμπέδωσης μιας συνεννόησης που να αποδώσει ένα πλαίσιο συνεργατικής συναντίληψης, ως προς το τι κόσμο επιδιώκουν στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης οι διάφοροι πολιτισμοί και εν προκειμένω η Δύση και το Ισλάμ, συναντήσεις και συνεννοήσεις στις οποίες πρέπει να συμμετάσχουν, όχι μόνο οι ΗΠΑ, αλλά και η Ευρώπη και η Μόσχα, ώστε ο σχεδιασμός αντιμετώπισης της τρομοκρατίας να είναι προληπτικός και όχι μόνο κατασταλτικός, με την έννοια της συνάντησης και συνεννόησης των πολιτισμών σε ένα κοινό παγκόσμιο πολιτιστικό ιδεώδες πολιτικής, πράγμα που θα ενώσει τις πανανθρώπινες δυνάμεις των διαφόρων τάσεων σε ένα κοινό σχέδιο εξάλειψης του τρομοκρατικού φαινομένου, και εμπέδωσης συνθηκών ειρήνης και συνεργασίας στον κόσμο.

Πηγή/icmu.nyc.gr