Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη: Δημοσιογράφος. Αρθρογραφώ σε πολλά sites και ψάχνω με την πένα μου την αλήθεια.

Έχω κουραστεί, ειλικρινά, να ακούω συνεχώς από το στόμα πολιτικών τη φράση «οι θυσίες του Ελληνικού λαού». Έχω κουραστεί και έχω εκνευριστεί, ειλικρινά. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, αν κάποιος ανατρέξει σε ένα λεξικό και ψάξει την έννοια της λέξης θυσία θα δει: εκούσια απώλεια προκειμένου να επιτευχθεί κάποιος στόχος. Ακούμε όλοι; Εκούσια, εκούσια, εκούσια. Που σημαίνει με τη θέλησή μου αποδέχομαι μία αλλαγή στη ζωή μου, μία μεταρρύθμιση.

Ο άνθρωπος που θυσιάζεται αποφασίζει να βάλει το καλό του τόπου, ενός άλλου ανθρώπου πάνω από τον εαυτό του.Θέλω δηλαδή να στερηθώ κάτι, να χάσω κάτι, να πάθω κάτι γιατί θέλω να προστατεύσω κάποιον ή γιατί θέλω να πετύχω έναν στόχο που έχω βάλει. Ο στρατιώτης που δίνει τη ζωή του στη μάχη το κάνει γιατί αγαπάει και θέλει να σώσει την πατρίδα του από τους εισβολείς, ένας μαθητής που θυσιάζει τη διασκέδαση και τις βόλτες επειδή δίνει εξετάσεις, το πράττει διότι θέλει να περάσει στη σχολή που επιθυμεί.

Ο συνταξιούχος που βίωσε την περικοπή της σύνταξής του δε θυσιάστηκε , διότι προφανώς δεν ερωτήθηκε ποτέ για αυτή την αλλαγή.
Ας μην προσπαθεί λοιπόν κανείς να ελαφρύνει συνειδήσεις ,παραποιώντας έννοιες και λέξεις. Να χρησιμοποιείται καλύτερα η λέξη εξαναγκασμός από τη στιγμή που κάποιος δεν ερωτάται ή δεν είναι σύμφωνος με τα μέτρα που ψηφίζονται.

Μαρία Σκαμπαρδώνη