Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικίδης

Διαβάζοντας το βιβλίο του Ρώσου φιλοσόφου και καθηγητή Γεωπολιτικής, Αλέξανδρου Ντούγκιν, ‘’Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία’’, το καλοκαίρι του 2014 σε ένα όμορφο και καταπράσινο νησί της Βορείου Ελλάδος όπου εργαζόμουν, ομολογώ πως ήταν εκτός από ένα πολύ ευχάριστο και αναζωογονητικό διάλειμμα από την επίπονη εργασία μου και ένα ενδιαφέρον φιλοσοφικό και γεωπολιτικό πόνημα όπου θεώρησα εκείνη τη δεδομένη στιγμή ότι παρέχει μια διέξοδο για την πατρίδα μας από την εξασθενημένη οικονομικώς και καταδικασμένη κοινωνικώς Ευρωπαική Ένωση και την δυνατότητα στην Ελλάδα να διευρύνει τους ορίζοντες της και να κοιτάξει προς την καθ’ ημάς Ανατολή. Ο Αλέξανδρος Ντούγκιν εισάγει μια νέα πολιτική θεωρία, την οποία αποκαλεί ‘’4ΠΘ’’, η οποία μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό το δικό μας εκλιπόντα Έλληνα διανοητή, Γεώργιο Γεωργαλά και το δικό του φιλοσοφικό και πολιτικό ‘’μανιφέστο’’, ‘’Η Δημοκρατία των Αρίστων’’, στο οποίο ο Ρώσος φιλόσοφος αποδομεί και επικρίνει τις τρεις προηγούμενες πολιτικές θεωρίες, δηλαδή τον φιλελευθερισμό, τον κομμουνισμό και τον φασισμό, θεωρώντας πως ο πρώτος έφερε ηθική και πνευματική αποχαλίνωση των κοινωνιών, ο δεύτερος οικονομική και κοινωνική ένδεια και αποσύνθεση και ο τρίτος έσπειρε τον πόλεμο και την καταστροφή στα έθνη της ευρωπαικής ηπείρου.

Ο ίδιος συνεχίζει στο έργο του πως καλούμαστε να δημιουργήσουμε μια νέα πολιτική θεωρία στην οποία θα εντάξουμε όλα τα θετικά και παραγωγικά στοιχεία που μας παρέχουν τα προηγούμενα πολιτικά συστήματα, ο πρώτος την ελευθερία του εμπορίου και του ατόμου, ο δεύτερος τις κοινωνικές υποδομές και το κοινοτικό πνεύμα και ο τρίτος την αρχή της παραδόσεως και της πίστεως στο εθνοκεντρικό μοντέλο. Επίσης προσπαθεί να εγκαθιδρύσει έναν πολυπολικό κόσμο και την νέα θέση της Ρωσίας μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι και στη γεωπολιτική σκακιέρα των Μεγάλων της υφηλίου διεκδικώντας όχι παγκόσμια ηγεμονία και να γίνει Αμερική στη θέση της Αμερικής αλλά ένα περιφερειακό ρόλο με παγκόσμια εμβέλεια ισχύος και κύρους.

Ακριβώς δηλαδή ότι οραματιζόμαστε κι εμείς για την δικιά μας πατρίδα και την θέση του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο και στο υπόλοιπο κόσμο. Δεν διστάζει να κατηγορήσει τις πολιτικές δυνάμεις των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων πως αποτελούν ένα κοινό πολιτικό κέντρο με απώτερο σκοπό την φιλελευθεροποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών εξασθενίζοντας κάθε πλουτοπαραγωγικό πόρο, εξανεμίζοντας κάθε ηθική αξία, παραχωρώντας κάθε εθνικό ιδανικό και παραποιώντας την ταυτότητα του εκάστοτε γηγενή πληθυσμού της Ευρώπης, αποκαλώντας την αριστερά ως ‘’κοινωνικό φιλελευθερισμό’’ και την δεξιά ως ‘’οικονομικό φιλελευθερισμό’’ σαν ένα αδηφάγο τέρας με δύο κεφάλια και εκατοντάδες δόντια.

Με μία προσεκτική ματιά βεβαίως, η δημιουργία της Ευρωασιατικής Ένωσης δεν είναι παρά η ανασύσταση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης με νέο όνομα και νέες προοπτικές εξέλιξης και συνεννόησης. Το ερώτημα που γεννάται για εμάς είναι, τι μπορούμε εμείς να κερδίσουμε από αυτή την ένωση και τι ρόλο θα έχουμε εντός αυτής;;;

ΑΠΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΠΟΨΗΣ

H Ελλάς ως χώρα κατά κύριο λόγο και χώρο ευρωπαϊκή, βαλκανική και μεσογειακή αποτελεί θέση-κλειδί για την διέλευση στην Ασία και την Αφρική και βασική οδός για την κάθοδο και άνοδο σε Βορρά και Νότο. Έχοντας ιστορική και πολιτιστική μνήμη χιλιετιών, ο Ελληνισμός δεν μπορεί να λησμονήσει ότι το άλλο μισό της καρδιάς του αλλά και της πατρίδος του βρίσκεται στην αντίπερα ακτή του Αιγαίου Πελάγους.

Δηλαδή ότι η Ελλάς είναι κατά το ήμισυ και Ασία, για την ιστορική ακρίβεια και Μικρά Ασία! Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος όπου η ιδέα της Ευρασιατικής Ενώσεως με συνεπήρε και με ενθουσίασε καθότι μέσα σε μία τέτοια ένωση, ο Ελληνισμός θα μπορούσε να επανακτήσει αυτά που έχασε μετά την μικρασιατική καταστροφή και την προδοσία των δυτικών συμμάχων μας με την πλήρη εγκατάλειψη μας σε εχθρικό έδαφος και τις οδυνηρές συνέπειες για τον λαό μας.

Πολλοί θα πουν πως η τότε κομμουνιστική Ρωσία βοήθησε οικονομικώς και υλικώς την κεμαλική Τουρκία και δεν θα έχουν καθόλου άδικο. Όμως η τότε Ρωσία δεν ήταν σύμμαχος μας οπότε τυπικά και νόμιμα ΔΕΝ πρόδωσε. Επίσης η Ρωσία πλέον δεν είναι μπολσεβίκα αλλά ένθεη, πατριωτική με ακραιφνώς ορθόδοξο προσανατολισμό κι αυτό από μόνο του την συνδέει πολιτιστικώς, ηθικώς και ιστορικώς περισσότερο με εμάς παρά με την ισλαμική, νεοθωμανική και κεμαλική Τουρκία.

Κάποιοι άλλοι πάλι θα θυμηθούν τις μεγάλες ιστορικές στιγμές όπου όταν η Ελλάς χρειαζόταν την βοήθεια και την στήριξη της Ρωσίας, αυτή μας ‘’πούλησε’’, και πάλι όμως θα διαπιστώσουν έκπληκτοι πως η Ρωσία δεν μας ‘’πούλησε’’ απλώς δεν μας βοήθησε ενώ μπορούσε, το οποίο είναι κάτι διαμετρικώς αντίθετο, για να μην διακυβεύσει τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, όμως ο Παντοδύναμος Θεός ο οποίος δεν συγχωρεί τις διχόνοιες μεταξύ του λαού του και των χριστιανών υπηκόων του τα έφερνε έτσι ώστε κάθε φορά που η Ρωσία άλλαζε στάση απέναντι στο Ελληνικό Ζήτημα και το Δίκαιο του Ελληνισμού για Ελευθερία, να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το μακρόπνοο όραμα της που δεν είναι άλλο από την κάθοδο στις θερμές θάλασσες.

ΑΠΟ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΗΣ

Η Ελλάς και η νέα εθνική ηγεσία της θα μπορούσε με μια Εθνική Ελληνική Ιδεολογία, με μια εθνοκεντρική στρατηγική και με έναν ορθόδοξο γεωπολιτικό προσανατολισμό να έρθει σε συνεννόηση και σε σύναψη νέας ‘’Ιερής Συμμαχίας’’ και να προαποφάσιζε τον διαμελισμό της Τουρκίας και την απόδοση των εδαφών στους γείτονες που ιστορικώς και πολιτιστικώς έχουν δικαιώματα πάνω της. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί στρατιωτικώς με την συμβολή της Ελλάδος δυτικά της Τουρκίας, με την Ρωσία βορείως, την Αρμενία και την Γεωργία ανατολικώς και την Συρία και την Κύπρο νοτίως.

Δεδομένης σαφώς και της σύγκορμης σύμπλευσης του κουρδικού λαού όπου κατοικεί εντός της Τουρκίας και δεν έχει αξιωθεί να δει ακόμη ανεξάρτητο εθνικό κράτος. Ασφαλώς, εν έτη 2018 το παραπάνω σενάριο αποτελεί εθνικοαπελευθερωτική ονείρωξη δεν αντικατοπτρίζει την γεωπολιτική κατάσταση της ευρύτερης περιοχής και τις πολιτικές-οικονομικές ανάγκες των όμορων κρατών της Τουρκίας.

Το εναλλακτικό σχέδιο μιας μακροπρόθεσμης και σταθερής πολιτικής θα ήταν ο πολιτιστικός εναγκαλιασμός και η πνευματική ισχύς της Ελλάδος στην Τουρκία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μέση Ανατολής. Ως γνωστόν, ένα ελάχιστο ποσοστό του τουρκικού πληθυσμού είναι πράγματι τουρκικής καταγωγής με την πλειοψηφία να ανήκει στους Κούρδους και ύστερα να ακολουθούν Έλληνες, Ασσύριοι και Αρμένιοι οι οποίο εξισλαμίστηκαν και εκτουρκίσθηκαν βιαίως από το κεμαλικό καθεστώς χωρίς να έχουν απωλέσει ολοκληρωτικά την εθνική τους συνείδηση και την πολιτιστική τους ιδιαιτερότητα. Αυτό αποδεικνύεται και ότι η Αγία Γραφή είναι το νούμερο ένα σε πωλήσεις στην γείτονα χώρα και αυτό σαφώς δεν προκύπτει από το ανίατο τους θρησκειολογικό ενδιαφέρον αλλά προφανέστατα από την ενδόμυχη πίστη τους προς τον Υιό του Θεού. Κατά αυτόν λοιπόν τον τρόπο, η Ελλάς με τον ιστορικό και ζωτικό της χώρο συμπληρωμένο μετά από έναν σχεδόν αιώνα αποκομμένο, πρωτεύουσα της την Κωνσταντινούπολη ως καρδιά του Ελληνισμού και ψυχή της Χριστιανοσύνης και με εθνική ανανεωτική πολιτική ηγεσία θα μπορούσε να σταθεί άξιος, ισότιμος και φερέγγυος σύμμαχος της Ρωσίας και ζωτικό και λειτουργικό μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης καθότι δεν θα έχει κανένα λόγω να αποτρέψει την κάθοδο των Ρώσων στην Μεσόγειο ώστε να πραγματοποιηθεί το όραμα της Τσαρικής Ρωσίας εφόσον η ίδια θα έχει υποστηρίξει με την σειρά της για την υλοποίηση του δικού μας Ελληνικού Οράματος.

Επιπλέον, η Ρωσία ως χερσαία δύναμη και εμφανιζόμενη στον γεωπολιτικό και ιστορικό χάρτη ως Νέα Σπάρτη θα αποτελέσει για εμάς την συμπληρωματική δύναμη την οποία υστερούμε λόγω στρατηγικού βάθους και πληθυσμιακού δυναμικού ενώ εμείς θα μπορούμε να διαδραματίσουμε τον ρόλο μιας ναυτικής δύναμης ως μια Νέα Αθήνα ως κατά φύση ναυτικός και εξωστρεφής λαός και την δημιουργία ενός ‘’Ορθόδοξου Άξονα’’ ή αλλιώς ενός ‘’Βυζαντινορωσικού Σύνδεσμου’’ με κύρια αφετηρία το κοινό δόγμα σε Πίστη, Γεωπολιτική και Αξίες!

ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΗΣ

Η Ελλάς και η Ρωσία αποτελούν το αντίστοιχο της Γερμανορωμαικής ένωσης και αυτοκρατορίας προηγουμένως. Όταν η Ρώμη έπεσε στα χέρια των γερμανικών φύλων, με την ενδυνάμωση των γερμανικών βασιλείων και την ανάληψη της βασιλικής αρχής από τον Όθωνα Α’ έφερε τον τίτλο ‘’Αγία Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους’’ και ο πολύ μετέπειτα αυτοκράτορας των ‘’Ρωμαίων’’ θεωρήθηκε ο ‘’Πατέρας της Ευρώπης’’. Η δε Ευρωπαική Ένωση είναι η ανασύσταση της Καρλομάγνειας αυτοκρατορίας. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πως το ίδιο έλαβε και στην ανατολική πλευρά της Ευρώπης. Όταν η πρώτη κυριολεκτικά ευρωπαική χώρα, η Ελλάς, έπεσε στις αρπακτικές οδρές των τούρκων και χάθηκε το Φως από την Οικουμένη, τότε το ένα κομμάτι αυτού του ιερού φωτός μετεπήδησε στην Ρωσία, η οποία θα μπορούσε να αποκληθεί και ως ‘’Αγία Βυζαντινή Αυτοκρατορία του Ρωσικού Έθνους’’.

Τα λόγια αυτά δεν πηγάζουν μόνο από τα μειλίχια χείλη Ελλήνων συγγραφέων και ιστοριογράφων, ούτε απλώς από τις ζωηρές πένες Ελλήνων λογίων και φιλοσόφων αλλά και από τους ίδιους τους Ρώσους φιλοσόφους και στοχαστές με κυριότερο εκπρόσωπο τον Κωνσταντίνο Νικολάγιεβιτς Λεοντίεφ, όπου δηλώνει ευθαρσώς και ειλικρινώς πως ‘’Το Βυζάντιο στάθηκε θεία ευλογία για την δημιουργία και την διαμόρφωση της ταυτότητας της Ρωσίας’’. Μία αναδρομή και μελέτη στο έργο του Ρώσου βυζαντινολόγου, φιλοσόφου, θεολόγου και στοχαστή ‘’Ο Βυζαντινισμός και οι Σλάβοι’’ θα πείσει και το κάθε δύσπιστο και προβληματιζόμενο. Κατά αυτόν τον τρόπο δεδομένης της κοινής πολιτιστικής βυζαντινής κληρονομιάς, της κοινής Ορθόδοξης πίστεως, της κοινής γεωπολιτικής σύμπραξης και του κοινού πολιτικού οράματος για την ανάδειξη ενός νέου πολιτικοκοινωνικού προτάγματος αποδεσμευμένο από την κοινοβουλευτική δημοκρατία και από την αστική της μορφή της – δεξιά απόκλιση – αλλά και από την ‘’λαική’’ της –αριστερή απόκλιση- και στραγγαλίζοντας τον δεξιόστροφο υλισμό με τον ένα χέρι και τον αριστερόστροφο υλισμό με το άλλο σαν ένας νέος Ηρακλής που μόλις γεννήθηκε και πνίγει τα δύο φίδια μέσα στην κούνια του υπερασπίζοντας την ζωή του ίδιου αλλά και του αδερφού του, δηλώνουμε διαπρυσίως, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Ντούγκιν πως ‘’Δεν θέλουμε Ελευθερία ‘’από’’, αλλά Ελευθερία ‘’με’’, Ελευθερία με Πατρίδα, Ελευθερία με Θεό, Ελευθερία με Παράδοση, Ελευθερία με Οικογένεια και Αξίες’’.

Επίσης η Ελλάς λόγω της ιστορικής της κληρονομιάς και της πνευματικής της ισχύος θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στην Ρωσία και στην νέα Ευρασιατική Ένωση ως διαμεσολαβητής Ρωσίας και Ευρώπης, μιας και πολλά ανατολικά ευρωπαικά κράτη έχουν ακόμη νωπές τις μνήμες τους από την σοβιετική κατοχή και την κακομεταχείριση των λαών τους αλλά και ως επικοινωνιακός σύνδεσμος μεταξύ ευρωπαϊκού κόσμου και αραβικού κόσμου καθότι είχε ανέκαθεν φιλικές σχέσεις με τα αραβικά κράτη της Μέσης Ανατολής και τα ίδια της αποδίδουν τον ίδιο σεβασμό.

Με την Ελλάδα ως εγγυήτρια πολιτιστική δύναμη και ως γεωπολιτικός σύνδεσμος θα μπορούσε να προωθηθεί ιδιαίτερα και θερμώς το όραμα της Ευρασιατικής Ενώσεως με σκοπό την ένταξη των ανατολικών ευρωπαικών κρατών σε Ένωση που θα προασπίζει πάνω από όλα την Χριστιανική Πίστη, την Ευρωπαική Παράδοση, τις Αξίες και τα Ιδανικά του Έθνους, το Εθνικό Συμφέρον, το Πνεύμα Αλληλεγγύης και τον Κοινοτισμό και την Εθνική Ανεξαρτησία σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Κι αυτό διότι κανένας δεν πρόκειται να εγκαταλείψει ένα καλοστημένο πολιτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης με μπλε διακόσμηση στο εσωτερικό του και αστεράκια να κρέμονται στο κεφάλι των αιχμαλώτων του για να εισέλθει σε ένα νεότευκτο πολιτικό γκουλάνγκ όπου η αισθητική του θα θυμίζει λαικό πανηγύρι κόκκινης επινόησης και οι κάτοικοι του θα είναι σιδηροδέσμιοι στο νέο σύμβολο και στο νέο νόμισμα που θα τους επιβληθεί.

Η Ελλάς δεν είναι ένας απλός γεωγραφικός χώρος. Δεν είναι ένα απλό παραθαλάσσιο οικόπεδο. Δεν είναι η μικρή και φτωχή πλην έντιμος πατρίδα που μας δίδαξαν οι δυτικοί εταίροι και οι εντολοδόχοι τους εντός των κοινοβουλευτικών εδράνων. Η Ελλάς είναι η ζωοδόχος πηγή που αναβλύζει διαρκώς σε πνευματικά, ηθικά και πολιτιστικά αποθέματα, πέραν των υλικών και γεωφυσικών της. Είναι ο Φάρος Φωτός που εκπέμπει προς κάθε ναυτιλομένο και προς κάθε αποπροσανατολισμένο.

Είναι ο πυρήνας κάθε ζωής και κάθε προόδου σε αυτόν τον κόσμο γι’ αυτό και αποτέλεσε το μήλο της έριδος για πολλά έθνη και πολλούς κατακτητές. Είναι ευλογημένη αλλά και καταδικασμένη να αγωνίζεται, να αντιστέκεται, να πέφτει αλλά να ξανασηκώνεται και να διεκδικεί κι αυτή μια θέση στον Ήλιο. Να διεκδικεί τον δικό της ρόλο στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, την δικιά της στερεά παρουσία στα Βαλκάνια, την δικιά της δυναμική στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και την δικιά της πολιτιστική επίδραση στη Μέση Ανατολή και την Μικρά Ασία. Ο θάνατος της βυζαντινής μας αυτοκρατορίας έδωσε ζωή σε δύο διαφορετικούς κόσμους, στον Δυτικό – Ευρωπαϊκό και στον Ρωσικό – Ευρασιατικό, μεταφέροντας στον πρώτο το πνεύμα της και στον δεύτερο την πίστη της, σώζοντας τους έτσι από το σκότος και την στατικότητα την οποία είχαν περιπέσει και υποβοηθώντας τους στην αλλαγή κεφαλαίου της ιστορίας τους και στην φώτιση του ψυχικού και πνευματικού τους κόσμου με αποτέλεσμα την πρόοδο και την αναγέννηση τους.

Τώρα η Ελλάς καλείται να παίξει έναν νέο αναγεννητικό και ενοποιητικό ρόλο στην σχέση των δύο τούτων κόσμων, αυτή τη φορά όχι με τον θάνατος της αλλά με την Ανάσταση της και την ελεύθερη πολιτική της βούληση προς επιδίωξη και εκπλήρωση του πεπρωμένου της!

Γεώργιος Χ. Τορνικίδης