Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικίδης
Το Μακεδονικό ζήτημα αποτελεί ένα από τα φλέγοντα και πολύπλευρα ζητήματα του ελλαδικού χώρου και του ελληνικού πολιτιστικού κύκλου. Αφετηρία του θεωρείται στα μέσα του 19ο αιώνα με την έξαρση του βουλγαρικού εθνικισμού, του σερβικού αλυτρωτισμού αν και χωρίς έρεισμα και του ακόμη πιο αδύναμου και άκαρπου ρουμανικού και αλβανικού επεκτατισμού και μεγαλοιδεατισμού αντιστοίχως και σαφώς τον ανταγωνισμό των τότε μεγάλων δυνάμεων και των αντικρουόμενων συμφερόντων τους με αποτέλεσμα να καταστήσουν τον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας ένα πεδίο μάχης μεταξύ φυλών, εθνοτήτων και δογμάτων προβάλλοντας ο καθένας ξεχωριστά τη δική του οπτική αντίληψη της πολιτικής και εθνοτικής καταστάσεως με σκοπό την εξυπηρέτηση των δικών τους οικονομικών συμφερόντων και των δικών τους γεωπολιτικών επιδιώξεων με κοινό σημείο αναφοράς την συρρίκνωση της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας και την παρεμπόδιση του ελληνικού βασιλείου να διεκδικήσει και να απελευθερώσει το δικαιωματικά ιστορικώς, πολιτιστικώς και θρησκευτικώς ελληνικό αυτό γεωγραφικό διαμέρισμα. Αν και το Μακεδονικό ζήτημα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο ενός ευρύτερου ζητήματος, το οποίο έμεινε στην ιστορία ως Ανατολικό Ζήτημα (1) του οποίου οι ρίζες θα μπορούσαν να αναζητηθούν στην αρχαιότητα (2), ο μακεδονικός κόσμος αποτέλεσε από την αρχαιότητα τον συνοριοφύλακα του Ελληνισμού αντιμετωπίζοντας επί αιώνες τις βάρβαρες φυλές του Βορρά που αναζητούσαν ζωτικό χώρο στην θάλασσα και είναι ο κύριος λόγος όπου η Μακεδονία και η Θράκη άργησαν να συμμετάσχουν στο ελληνικό πολιτιστικό οικοδόμημα και να γίνουν αρωγοί και φορείς του με αποτέλεσμα να δώσουν χρόνο και χώρο στην Αθήνα και στην Σπάρτη να διαμορφώσουν αυτές τον τότε γνωστό κόσμο εως την στιγμή όπου εμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο και την πολιτική σκηνή του ελληνικού κόσμου ο Βασιλεύς Φίλιππος ο Β’ ο Μακεδών όπου με την πολιτική του και στρατηγική του οξυδέρκεια καθυποτάζει τα βάρβαρα φύλα του Βορρά, ενώνει τα διάσπαρτα μακεδονικά βασίλεια υπό την ηγεμονία του και βάζει σε εφαρμογή το Πανελλήνιο έργο του με σκοπό της πολιτική ένωση της ελληνικής φυλής με την πειθώ, την διπλωματία και εκεί που δεν καρποφόρησαν τα δύο πρώτα και με την βία ώστε να έρθει μετά ο υιός του, ο Αλέξανδρος Γ’ ο Μέγας και να οδηγήσει τον ενωμένο Ελληνισμό πλέον σε μια πολιτιστική και πολιτική εκστρατεία μέσω πολέμου προς Ανατολάς για την ολοκληρωτική πλέον εξάλειψη του περσικού κινδύνου και του προαιώνιου εχθρού του Ελληνισμού δημιουργώντας την τότε ‘’Νέα Τάξη Πραγμάτων’’ ή καλύτερα τον ‘’Νέο Κόσμο’’.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και Γεωπολιτική
Ο μακεδονικός χώρος αποτελεί για τους βόρειους λαούς μέσο εξόδου προς το Αιγαίο Πέλαγος και την Μεσόγειο Θάλασσα ενώ για τον Ελληνισμό αποτελεί το στρατηγικό του ‘’βάθος’’. Δεν θα ήταν καθόλου παράδοξο να πούμε πως αν το Αιγαίο αποτελεί την καρδιά της Ελλάδος (ΨΥΧΗ), η Κρήτη νοτίως τα πόδια της χώρας που πατούν γερά (ΣΩΜΑ), η Μακεδονία βορείως αποτελεί σε συμβολικό και πολιτιστικό επίπεδο τον Νου (ΠΝΕΥΜΑ) ενός ζωντανού εθνικού οργανισμού. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ο μεγάλος Έλλην διπλωμάτης, πολιτικός, λογοτέχνης και δοκιμιογράφος Ίωνας Δραγούμης θα δηλώσει διαπρυσίως προς το τότε ‘’ελλαδικό’’ κράτος πως «Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε».(3) Τον 19ο αιώνα η Μακεδονία θα γίνει πόλος έλξης δύο αντικρουόμενων δυνάμεων και δυο αντιφατικών γεωπολιτικών δογμάτων: της καθόδου των Ρώσων στο Αιγαίο μέσω της Μεγάλης Βουλγαρίας σε συνεργασία με την τότε Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία η οποία αναζητεί επίσης διέξοδο στη θάλασσα ως εγγενείς χερσαίες δυνάμεις και την παρεμπόδιση της καθόδου και διεξόδου των δυνάμεων αυτών από τις θαλάσσιες δυνάμεις της εποχής, Αγγλίας και Γαλλίας. Οι πρώτοι δεν θα διστάσουν να επισπεύσουν μέχρι και την επιστήμη της γλωσσολογίας και της ανθρωπολογίας με κύριο εκπρόσωπο τον Αυστριακό περιηγητή και πράκτορα της Ρωσίας, Jakob Philipp Fallmerayer για να καλλιεργήσουν την κοινή πεποίθηση πως Έλληνες και Σλάβοι είναι πλέον ένας λαός και πως οι σημερινοί Έλληνες δεν είναι απόγονοι των αρχαίων και Βυζαντινών Ελλήνων δίνοντας έτσι το άλλοθι που αναζητούσε η Τσαρική Ρωσία ώστε να θεωρήσει την Βαλκανική χερσόνησο δική της επικράτεια και τον λαό που την κατοικεί υπό την προστασία της και σε άγαστη συνεργασία με τις αυστριακές αρχές παρότι οι Αυστριακοί πρόξενοι και διπλωμάτες τόνιζαν ευθαρσώς στις εκθέσεις τους πως η βόρεια ζώνη της Μακεδονίας δείχνει να κατοικείται κυρίως από βουλγαρίζοντες και σλαβόφωνους, η μεσαία ζώνη δείχνει να είναι πιο μεικτή παρατηρώντας ειλικρινώς πως αν και σε πολλές περιοχές πλειοψηφούν οι σλαβόφωνοι, αυτοί δεν εγκαταλείπουν την ελληνική εθνική τους συνείδηση και η νότια ζώνη να κατοικείται ολοκληρωτικά από ελληνόφωνους και ελληνικούς πληθυσμούς.(4) Οι δεύτεροι αντιστοίχως με κυριότερο εκπρόσωπο την Αγγλία θα προσπαθεί να αποκόψει την κάθοδο των Ρώσων και των Αυστριακών αλλά από ιδεοληψία και από προσήλωση στο αρχικό της σχέδιο να παραμείνει το ελληνικό βασίλειο ένα αθηνοκεντρικό κράτος περιορισμένο στις εκβολές του Σπερχειού ποταμού και αδύναμο οικονομικώς και περιορισμένο γεωπολιτικώς ώστε να μην μπορέσει να αναπτυχθεί και να γίνει ένας νέος δυναμικός ανταγωνιστής στην περιοχή της Μεσογείου για τα συμφέροντα της Μεγάλης Βρετανίας. Η τότε ελλαδική πολιτική ηγεσία κλεισμένη εντός των τεχνητών συνόρων που έστησαν άλλοι για εμάς διακατέχεται από πνευματική ένδεια και οικονομικά οφέλη ώστε να σωπαίνει την ώρα που η Μακεδονία κραύγαζε για Ελευθερία και ‘’να μην γεννάει ζητήματα’’ κατά την προσφιλή εντολή των κρατικών αρχών προς τους απεσταλμένους πρόξενους της εποχής. Το ίδιο έργο φαίνεται να εκτυλίσσεται και σήμερα στα μάτια μας… Αντί για Αυστροουγγαρία έχουμε Γερμανία και Ευρωπαική Ένωση και αντί για Τσαρική Ρωσία έχουμε Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και ΝΑΤΟ. Οι πρώτοι μέσω των εταιριών τους να βγουν στο Αιγαίο και να ελέγξουν τα φυσικά λιμάνια και τα αεροδρόμια της περιοχής, οι δεύτεροι να δημιουργήσουν ένα ατλαντικό τείχος πάνω από την Ελλάδα ώστε να αποτρέψουν οποιαδήποτε προσπάθεια καθόδου της Ρωσίας εντάσσοντας το κράτος των Σκοπίων εντός της Ατλαντικής Συμμαχίας με τις στρατιωτικές βάσεις τους να είναι σε απόσταση αναπνοής από την ελεύθερη Μακεδονία σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης ή μελλοντικής ‘’ειρηνευτικής’’ αποστολής. Η δε σημερινή πολιτική ηγεσία κατεχόμενη από τα ίδια υπαρξιακά συμπλέγματα αντιμετωπίζει το θέμα με τον ίδιον ακριβώς τρόπο έχοντας οικονομικά οφέλη σε περίπτωση που είναι ‘’καλά παιδιά’’ και ‘’πιστοί σύμμαχοι’’ αλλά τώρα με ιδεολογική συνέπεια λόγω των εθνομηδενιστικών αρχών του κυβερνώντος κόμματος και της συνέπειας της αντιπολίτευσης προς την απάθεια και την αδράνεια και της παντελούς έλλειψης δυναμικής κινητοποίησης και εθνωφελής προτάσεως για την λύση του ζητήματος.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και Δημοκρατικές Αρχές
Μέσα στην πηγαία ‘’δημοκρατικότητα’’ τους όλοι οι κατ’ ευφημισμό δημοκρατικοί παράγοντες στέκουν με δέος μπροστά στον ναό της δημοκρατίας τους και με ‘’δημοκρατικά’’ μέσα και προσχήματα κάνουν κατάχρηση της λέξεως και της έννοιας της δημοκρατίας, όπως κι εγώ τώρα θέλοντας να τονίσω την προκλητική φρασεολογία τους και την συμβιβαστική ρητορική τους, καταπατώντας τον ίδιο τον χαρακτήρα των δημοκρατικών αρχών. Μέσα από στόματα εκπροσώπων του κοινοβουλευτικού δημοκρατισμού ακούσαμε πως το σύνθημα ‘’Η Μακεδονία είναι ελληνική’’ είναι αβάσιμο και προκλητικό. Καθότι μόλις το 50% της Μακεδονίας ανήκει στην Ελλάδα, με το υπόλοιπο 35% να υπάγεται στο κράτος των Σκοπίων και το άλλο 15% στην Βουλγαρία..να ξεστομίζουν οι αρνητές της μακεδονικότητας κι όχι μόνο. (δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης) Αυτό αυτοαναιρείται για δύο κύριους λόγους:
1. H Μακεδονία ιστορικώς, γεωγραφικώς και πολιτιστικώς είναι ελληνική περιοχή ανεξαρτήτως πιο κομμάτι της έχει καταχωρηθεί στην Ελλάδα και πιο όχι και πως τα ακριβή αίτια της μισής απελευθέρωσης του μακεδονικού χώρου δεν ήταν η αδιαφορία του τότε ελληνικού πληθυσμού, ούτε η ανικανότητα του ελληνικού στρατού αλλά οι ιστορικές συγκυρίες που διαμόρφωσαν την σημερινή γεωπολιτική κατάσταση χαρίζοντας το Μοναστήρι στη Σερβία και εγκαταλείποντας τον Όρβηλο στη Βουλγαρία. Αν ήθελαν να ήταν ειλικρινείς και ιστορικώς ακριβείς θα έπρεπε να μας πουν και τους λόγους της τριχοτόμησης της μακεδονικής γης. (5)
2. Η Ελλάδα κατέχει το 50% της Μακεδονίας και αυτό ας μην το ξεχνάμε! Τελευταία φορά που κοίταξα το λεξικό και που μυήθηκα στον κόσμο της δημοκρατίας έλεγε πως σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο το δίκιο το έχει η πλειοψηφία και πως η κατάσταση ορίζεται όπως αυτή επιθυμεί καθότι υπερέχει αριθμητικώς. Εφόσον η πλειοψηφία της μακεδονικής γης εντάσσεται στον φυσικό της χώρο, δηλαδή στον ελληνικό εθνικό κορμό και περιλαμβάνει περισσότερα εκατομμύρια κατοίκους ως Μακεδόνες σε σύγκριση με το κράτος των Σκοπίων, πως μπορεί ένα γειτονικό κράτος να υιοθετήσει το όνομα μιας περιοχής που δικαιωματικά αλλά και ποσοτικά υπερέχει έναντι του σε πληθυσμό αλλά και σε έκταση; Εδώ από ότι φαίνεται η δημοκρατία δεν κερδίζει και η πλειοψηφία λυγίζει….
Αν πραγματικά οι εταίροι αναζητούσαν μια λύση για να εντάξουν το κράτος των Σκοπίων στην Ευρωπαική Ένωση και το ΝΑΤΟ και δεν είχαν βλέψεις εναντίων ζωτικών συμφερόντων αλλά και ιστορικών δικαιωμάτων της Ελλάδος γιατί να διατηρήσουν το όνομα της Μακεδονίας για την ονοματοδοσία του γειτονικού κράτους όταν αυτή δόθηκε από το κομμουνιστή ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας, Μπρος Τίτο με σκοπό την επικείμενη προσάρτηση της ελληνικής Μακεδονίας και έξοδο της στο Αιγαίο; Τις πιθανότητες υπάρχουν οι σημερινοί δημοκρατικοί μας εταίροι να ακολουθούν την ίδια γεωπολιτική συνταγή με την ίδια ‘’μακεδονική’’ εθνότητα ως γαρνιτούρα για να αποκόψουν την Ελλάδα στα δύο όπως ήθελαν κάποτε οι πράκτορες της Σοβιετικής Ένωσης και οι εν Ελλάδι κομμουνιστές αλλά και οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες με την γνωστή υπόθεση του μυστικού πράκτορα της Αμερικής, Σταύρου Λάλα όπου βρήκε πρόσβαση σε αρχεία και παρέδωσε στις ελληνικές υπηρεσίες μελλοντικό χάρτη της Ελλάδος κατακερματισμένη σε τέσσερα κρατίδια, με ένα από αυτά να είναι αυτό της ανεξάρτητης Μακεδονίας (ολόκληρης) με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη;;
Αν αναζητούσαμε μια πραγματική, ιστορική και ηθική λύση για το πρόβλημα του γειτονικού κράτους θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε την πρόταση του αξιότιμου καθηγητή Γεωπολιτικής, Ιωάννη Μάζη όπου πρότεινε την ονομασία ‘’Κεντρική Βαλκανική Δημοκρατία’’ ως γεωγραφικό προσδιορισμό και αφήνοντας ανοικτό τον γλωσσικό προσδιορισμό και ρευστή την εθνική συνείδηση του πληθυσμού της χώρας, μιας και αποτελείται από πανσπερμία λαών με διαφορετική εθνική ταυτότητα και υπαρξιακή συνείδηση. Ίσως και η καλύτερη λύση για το κρατίδιο των Σκοπίων θα ήταν το παράδειγμα της Ελβετίας και ο διαχωρισμός τους σε τρεις διαφορετικές ζώνες εντός και μια κοινή πολιτική και ενταξιακή οντότητα σε διεθνείς οργανισμούς. Έτσι το βορειοδυτικό τμήμα της γείτονος χώρας θα αποτελούνταν εσωτερικώς από την αλβανόφωνη Δημοκρατία του Γκόστιβαρ (Δαρδανία), το βορειοανατολικό τμήμα από τη σλαβόφωνη Δημοκρατία των Σκοπίων (Παιονία) και το νότιο τμήμα από τη βλαχόφωνη (το οποίο αριθμεί τουλάχιστον 300.000 τους οποίους ο ‘’γενναιόδωρος’’ υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς χάρισε απλόχερα στους σλάβους μειώνοντας τους 30-40 άτομα) Δημοκρατία του Μοναστηρίου (Μακεδονία) αποτελούμενη από τους γηγενείς κατοίκους της και τους αυτοπροσδιοριζόμενους Μακεδόνες ανεξαρτήτου γλώσσας. Η συγκεκριμένη λύση μπορεί να φαίνεται γενική και αόριστη αλλά καλύπτει τις ανάγκες των Σλάβων που αναζητούν ταυτότητα και ένταξη στην Ευρώπη για την αναβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, τον πόθο των Αλβανών για αναγνώριση της γλώσσας τους και της ταυτότητας τους, μιας και δεν αποδέχονται τον όρο Μακεδόνες και δεν τον αναγνωρίζουν ούτε στους Σλάβους και δεν προσβάλλει την ελληνικότητα της Μακεδονίας ούτε και αυθαιρετεί σε βάρος της Ιστορίας και της Γεωγραφίας.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και Πολιτιστική Διπλωματία
Η Ελλάδα διαθέτει δύο ισχυρούς πυλώνες πάνω στους οποίους στέκει ακόμα το νεοελληνικό κράτος και δεν έχει ακόμα καταρρεύσει. Αυτοί είναι ο Ελληνικός Πολιτισμός και η Ορθόδοξη Πίστη. Οι δύο αυτές διαχρονικές αξίες διατήρησαν σε ζωή τον Ελληνισμό, ο οποίος μέσα στα χρόνια της ρωμαιοκρατίας, της τουρκοκρατίας και της φραγκοκρατίας μπόρεσε να διατηρηθεί αμόλυντος και αγέρωχος στις προγονικές του εστίες και σε πολλές περιπτώσεις να μεταδώσει τον πολιτισμό του και τις αξίες του εξελληνίζοντας ακόμη και τον κατακτητή και εκχριστιανίζοντας τους βάρβαρους όπου αυτό ήταν εφικτό διατελώντας έτσι την αποστολή του στην Οικουμένη σύμφωνα και με τον προφήτη, πρόδρομο και οραματιστή του Ελληνισμού, Περικλή Γιαννόπουλο. (6) Η ιστορία της Ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας ( Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης) μας διδάσκει πως ένα βασίλειο μπορεί να επιζήσει και να διατηρήσει το στέμμα του και τον θρόνο του για πάνω από χίλια χρόνια αντιμετωπίζοντας από την αρχή της δημιουργίας του εχθρικές επιβουλές και ασφυκτικές πιέσεις από Βορρά, Δύση και Ανατολή μέσω της Πολιτιστικής Διπλωματίας. (7) Στο σημερινό αδιέξοδο που βρίσκεται η πατρίδα μας και έχοντας χάσει πολύτιμο χρόνο, ενέργεια και ψυχικά αποθέματα με αποτέλεσμα ο πρώτος να κυλάει εις βάρος μας, η δεύτερη να μας αφήνει εξασθενημένους και το τρίτο να μας προκαλεί σύγχυση και πανικό, μετά λύπης μου διαπιστώνω πως το όνομα έχει ήδη παραχωρηθεί εδώ και χρόνια. Το ερώτημα που γεννάται είναι διττό: πρώτον, με ποιον τρόπο και δεύτερον, υπό ποιες προϋποθέσεις. Θεωρώντας το όνομα ‘Νέα Μακεδονία’’ ιδιαίτερα ύποπτο και επικίνδυνο καθότι το νέο εκπροσωπεί πάντα μια νέα τάση και μια καινή πίστη με αποτέλεσμα να εκδιώκει το παλιό ως συντηρητικό και περασμένο, τα υπόλοιπα υποψήφια ονόματα της ‘’Άνω Μακεδονίας’’ ή της ‘’Βόρειας Μακεδονίας’’ με καθαρά γεωγραφικό προσδιορισμό υποδηλώνουν πρόδηλα πως υφίσταται κάτω από το κρατίδιο και μια Νότια Μακεδονία!!! Επομένως, αν κατά αυτό τον τρόπο ανοίγει ο δρόμος του νεότευκτου κρατιδίου των Σκοπίων προς τη διεκδίκηση του νοτίου τμήματος της Μακεδονίας γιατί αυτό να μην ανοίγει και τον δρόμο της Ελλάδος προς την διεκδίκηση της Βορείου Μακεδονίας;; Από πότε το μικρό κομμάτι μπορεί να προσαρτήσει το μεγάλο; Το 35% το 50%; Συνήθως γίνεται το αντίστροφο. Το επόμενο ερώτημα που πρέπει να τεθεί υπόψη μας και ιδίως στους διπλωματικούς και στρατιωτικούς κύκλους είναι κατά πόσο συμφέρει την Ελλάδα η διάλυση του κρατιδίου των Σκοπίων. Και σε περίπτωση πιθανής διάλυσης σε ποιες χώρες θα διανεμηθούν. Αν η Ελλάδα κάνει χρήση της πολιτιστικής της ισχύος και διπλωματίας θα μπορούσε να ζητήσει και να διεκδικήσει το νότιο τμήμα της γειτονικής χώρας, το οποίο είναι και ιστορικώς μακεδονική περιφέρεια. Αν σκοπεύει να ακολουθήσει παθητική στάση στα εθνικά θέματα και συμβιβαστική πολιτική με πρόσχημα την ειρήνη και την ασφάλεια στα Βαλκάνια, προβλέπω το κράτος των Σκοπίων να διαμελίζεται και να περνά το δυτικό τμήμα στην Αλβανία, δίνοντας της ελπίδες για την υλοποίηση της Μεγάλης Αλβανίας και το ανατολικό στη Βουλγαρία, ξυπνώντας την από τον λήθαργο και υπενθυμίζοντας της τον διακαή της πόθο για την Μακεδονία του Αιγαίου. (8) Νομίζω πως αν η ελληνική εξωτερική πολιτική αποφάσιζε να στηρίξει το όνομα της γείτονος χώρας ως ‘’Σλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας’’, καθότι τα χρήματα που διέθεσε γενναιόδωρα το Ίδρυμα George Soros είναι αδύνατον να πάνε χαμένα, έχοντας χτίσει ολόκληρη προπαγανδιστική επιχείρηση για την δημιουργία πλαστής ‘’μακεδονικής’’ ταυτότητας τα τελευταία χρόνια και ζώντας οι Σκοπιανοί σε μια φάση ‘’μακεδονικού’’ μεγαλείου στην χώρα τους με τα αγάλματα, τους ανδριάντες και τα μνημεία, θα μπορούσαμε κατά αυτό τον τρόπο να αντιστρέψουμε το αρνητικό κλίμα εις βάρος μας και να διοχετεύσουμε την ανθελληνική προπαγάνδα εναντίων των δημιουργών τους υιοθετώντας την εξής πάγια και απαρέγκλιτη στάση: ‘’Πως όσον αφορά την γλώσσα σας είσαστε Σλάβοι, καθώς σλαβική φυλή δεν υφίσταται, όσον αφορά το θρήσκευμα είσαστε Ορθόδοξοι όπως κι εμείς και όσον αφορά το γένος σας και την συνείδηση σας αναγνωρίζουμε πως είστε Μακεδόνες αλλά η Μακεδονία και ο πολιτισμός της είναι ένα κομμάτι του ευρύτερου πανανθρώπινου ελληνικού πολιτισμού εις τον οποίο μπορείτε κι εσείς να είστε μέλος ως τμήμα του Ελληνισμού’’. Θεωρώ πως είναι πιο εύκολο να μεταπείσεις τους Σκοπιανούς πως είναι ελληνικό φύλο από την Μακεδονία που εκσλαβίστηκε βιαίως στο παρελθόν παρά να τους πείσεις πως δεν έχουν καμία σχέση με τους Μακεδόνες και να τους χαρίσεις στους Βούλγαρους. Έξαλλου, όλοι οι λαοί θέλουν να ανήκουν σ’ έναν μεγάλο κόσμο και να είναι μέλος ενός λαμπρού πολιτισμού είτε αυτός λέγεται ευρωπαϊκός κόσμος, είτε ελληνικός και αναντίρρητα το να είναι κομμάτι του βουλγαρικού κόσμου δεν τους είναι ιδιαίτερα ευσυγκίνητο και παρήγορο από την στιγμή που ταυτίστηκαν εδώ και δεκαετίες με τον ‘’μακεδονισμό’’. Το ζήτημα είναι μπορεί η Ελλάδα με την διπλωματία της και την πολιτιστική της ισχύ να μετατρέψει τον στείρο και αυθάδη ‘’μακεδονισμό’’ τους σε δημιουργικό και υγιή ελληνισμό;
Σίγουρα όχι με πολιτικούς και εκπροσώπους που δεν είναι και οι ίδιοι τους μέτοχοι του Ελληνικού Πολιτισμού και κοινωνοί της Ορθοδόξου Πίστεως!
Το Μακεδονικό Πρότυπο Διακυβέρνησης
Η αρχαία Μακεδονία του Μεγάλου Φιλίππου κατάφερε να πετύχει αυτό που δεν μπόρεσε η Αθήνα και η Σπάρτη με αποτέλεσμα να οδηγήσουν τον ελληνικό κόσμο σ’ ένα πολυετή εμφύλιο πόλεμο, στην ένωση όλων των ελληνικών φυλών υπό την ηγεμονία της Μακεδονίας, πλην Λακεδαιμονίων, και την οριστική εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου προς την Ανατολή με σκοπό την απελευθέρωση των ιωνικών και αιολικών εστιών στη Μικρά Ασία και την κατάλυση της Περσικής Αυτοκρατορίας. Ο Βασιλεύς Φίλιππος δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει το σχέδιο του αν δεν είχε πρώτα λύσει τα προβλήματα που ταλάνιζαν τότε το βασίλειο του. Έπρεπε, πρωτίστως να καθυποτάξει τις βάρβαρες φυλές του Βορρά που λυμαίνονταν τον τόπο και που έκαναν συχνά επιδρομές στα βασίλεια της Μακεδονίας, να κλείσει όλα τα μέτωπα που είχε δυτικά και νοτίως και μετά να ξεκινήσει την ελπιδοφόρα και μεγαλόπνοη αποστολή του προς την Ασία. Παρότι η Ελλάδα γέννησε πολλές πανελλήνιες μορφές που οραματίστηκαν έναν ενωμένο ελληνικό κόσμο, η Μοίρα και η Θεία Πρόνοια επέλεξαν τον πρώτο να βάλει τα θεμέλια και τον δεύτερο να στήσει τον θρόνο. Ο ‘’Πατέρας’’ του Ελληνισμού να ενώσει όλους τους Έλληνες και να βάλει τέλος στις διχόνοιες και στις εμφύλιες συρράξεις και ο ‘’Υιός’’ του να οδηγήσει το Ελληνικό Έθνος στη Δόξα και στον Θρίαμβο. Με την μακεδονική αυτή πολιτική ο Ελληνισμός έγινε στο εσωτερικό του ενιαίος, ακέραιος και δυναμικός και στο εξωτερικό Φωτοδότης και Ευαγγελιστής ενός νέου λαμπρού μηνύματος που θα δημιουργούσε τον νέο κόσμο με κοινό άξονα όλων των απελευθερωμένων λαών τον Ελληνικό Πολιτισμό. (9) Η πολιτική που ακολούθησε ο Μέγας Αλέξανδρος στους λαούς της Ανατολής σεβόμενος τα ήθη και τα έθιμα τους και ο τρόπος που συμπεριφέρθηκε στην αριστοκρατία των χωρών αυτών υπάγεται στους κανόνες της Πολιτιστικής Διπλωματίας.
Το ζήτημα που γεννάται στο τέλος αυτών των γραμμών είναι αν υπάρχει σήμερα ένας νέος ‘’Φίλιππος’’ όπου θα κλείσει τα μέτωπα δυτικά και βόρεια της πατρίδος μας και θα καθυποτάξει τους σύγχρονους βαρβάρους που διεκδικούν γη από τη γη μας και κομμάτι της τιμής μας και αν θα μπορέσει να ενώσει όλους τους Έλληνες σ’ έναν κοινό πολιτικό εθνικοαπελευθερωτικό φορέα πριν επακολουθήσει κάποιος νέος ‘’πελοποννησιακός πόλεμος’’ ώστε να στραφούμε προς τον κύριο εχθρό του σύγχρονου Ελληνισμού, ο οποίος από την στιγμή της εμφάνισης του στα παράλια της Ιωνίας, ο ελληνικός λαός υποφέρει, θρηνεί και ασφυκτιά με αποτέλεσμα να αδυνατεί να επιτελέσει το καθήκον του στον κόσμο, δηλαδή την παραγωγή πολιτισμού και εξαγωγή αυτού στα πέρατα της Οικουμένης.
Γεώργιος Χ. Τορνικίδης
Στοιχειώδης Βιβλιογραφία
- Ανατολικό Ζήτημα και Ελλάδα – Αντώνιος Θ. Νταλαμάγκας
- Το ανατολικό ζήτημα στην αρχαιότητα – Paul Waltz
- Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα – Ίων Δραγούμης
- Το Μακεδονικό Ζήτημα – Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος
- Η Ελλάς κατά τους βαλκανικούς πολέμους – Σαράντος Ι. Καργάκος
- ‘Εκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν – Περικλής Γιαννόπουλος
- Η Βυζαντινή Διπλωματία ως Πρότυπο Πολιτιστικής Διπλωματίας (άρθρο) – Βασίλειος Παιπάης
- Η Ελλάδα στη Νέα Τάξη, η εθνική μας στρατηγική στον 21ο αιώνα – Γεώργιος Ε. Σέκερης
- Αλέξανδρος ο Μέγας και ο παγκόσμιος ελληνισμός – Theodor Birt
Γεωπαρατήρηση 