Γράφει ο  Γεώργιος Χ. Τορνικίδης

Στην αρχαία Ελλάδα οι πολεμικές τέχνες όπως και τα αθλήματα συνήθιζαν να είναι το προπαρασκευαστικό στάδιο για την αντιμετώπιση μιας ξένης απειλής ή μιας ένοπλης σύγκρουσης πέραν της φυσικής υγιούς καταστάσεως, της εκγυμνάσεως του πνεύματος και του σώματος και της διάκρισης του αθλητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γι’ αυτό τον λόγο και όλα τα αθλήματα και οι πολεμικές τέχνες είχαν προσαρμοστεί στις ανάγκες της ένοπλης μάχης με τον εχθρό, είτε σώμα με σώμα, όπως είναι το παγκράτιο και η πυγμαχία, είτε όπλο με όπλο, όπως είναι το ακόντιο και το ξίφος.

Ακμόμα και τα ολυμπιακά αθλήματα όπως το πένταθλο, στο οποίο περιλαμβάνονταν το άλμα εις ήκος, ο ακοντισμός, η δισκοβολία, ο αγώνας τρεξίματος (spread) και η πάλη ήταν μέρος της στρατιωτικής θητείας των νεοσύλλεκτων πολεμιστών. Θεωρούσαν και πράγματι έτσι είναι πως κάθε ένα από αυτά τα αθλήματα είναι μια καλή εκπαίδευση και εξάσκηση πάνω στη πολεμική μάχη με τον εχθρό με την ειδοποιό διαφορά πως εκεί γίνεται η επανάληψη αυτών των αγωνισμάτων σε πεδίο μάχης με σκοπό να σώσεις την ζωή σου και να αφαιρέσεις του άλλου και να διατηρήσεις ελεύθερη την πόλη σου ή να υποταχθεί το γένος σου στην βούληση και υπεροπλία του εχθρού. Ένας από τους ιδιαίτερους λόγους όπου οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έδωσαν τόση μεγάλη έμφαση στην πολεμική προπαρασκευή και ανέπτυξαν ορισμένα από τα μεγαλύτερα πολεμικά συστήματα στον κόσμο για εκείνη την εποχή, πέραν της πολεμικής αρετής της οποίας είμαστε φορείς αλλά και μακριά από δαφνοστεφανωμένες διατυπώσεις και επαναλαμβανόμενες αυτοκολακείες, οι πρόγονοι μας αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν ένα μοναδικό σύστημα αυτοάμυνας, επιθέσεως, σύγκρουσης και πολεμικής μηχανής δεδομένου των γεωπολιτικών συνθηκών, των ιστορικών συγκυριών και την συνεχούς αυξανόμενης περσικής απειλής. Έτσι ως ολιγάριθμη που ήταν η Ελληνική φυλή έπρεπε να βρει ένα τρόπο συσχετισμών δυνάμεων με τις πολυάριθμες στρατιές και την πανσπερμία λαών που διοικούσε ο Πέρσης βασιλιάς. Και οι αρχές όπου στεφάνωσαν τα ελληνικά όπλα στη μάχη με τη Ασία εκείνη την εποχή σε Πλαταιές, Μαραθώνα και Σαλαμίνα, ήταν δύο: η πολεμική προπαρασκευή των Ελλήνων και το αίσθημα ελευθερίας ως πολίτες μιας πόλης.

Άνθρωπος & Πολεμικές τέχνες

Υπάρχουν πολλών ειδών ανθρώπινοι τύποι, ο Έλλην φιλόσοφος Θεόφραστος στους ‘’Χαρακτήρες’’ του τους κατατάσσει σε 30 τύπους και πως οι υπόλοιποι είναι απλώς διαφορετικές εκδοχές αυτών, ενώ ο σατιρικός και εριστικός πεζογράφος μας, Ανδρέας Λασκαράτος στο έργο του ‘’Ιδού ο Άνθρωπος’’ ξεπερνάει τους 100, πολλοί εκ των οποίων μοιάζουν μεταξύ τους. Διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, διαφορετικοί σωματότυποι. Η επιλογή μιας πολεμικής τέχνης δεν είναι πάντα μια εύκολη επιλογή. Πολλοί νέοι παρασύρονται από την τέχνη ή άθλημα που έκανε ο πατέρας τους ή που κάνουν οι φίλοι τους, άλλοι από αυτήν που είναι στη μόδα και ορισμένοι από την σχολή που είναι πιο κοντά στο σπίτι τους. Αυτό είναι λάθος! Όπως Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές ανάγκες σε πρωτείνες, υδατάνθρακες και ιχνοστοιχεία, διαφορετική αντίληψη περί του ευατού του, του ατόμου, της κοινωνίας και του κόσμου, έτσι έχει και διαφορετική κλίση σε ένα άθλημα πολεμικό ή μη και σε μια τέχνη, πολεμική ή μη. Θα πρέπει να εντοπίσουμε ποια είναι η κλίση του και τι του αρέσει, καθότι χωρίς θέληση δεν έρχεται η διάκριση και η επιτυχία ώστε να κάνουμε την σωστή επιλογή. Χρειαζόμαστε κλίση και θέληση από τον νέο αθλητή-πολεμιστή ή αλλιώς πολίτη-οπλίτη και ορθό οργανωτικό σύστημα και ορθή αξιολόγηση από την πολιτεία και τους αρμόδιους παράγοντες. Οι πολεμικές τέχνες παρέχουν στους νέους αυτοπεποίθηση, αυτοπειθαρχία, σεβασμό στον άνθρωπο και στην κοινωνία, φυσική κατάσταση, εκγύμναση και ευελιξία, υγιές πνεύμα ανταγωνισμού και φιλοπατρία. Σαφώς μεγάλο ρόλο παίζει και ο δάσκαλος καθώς όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας ‘’με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις’’. Οι νέοι μαθαίνουν από νεαρή ηλικία πως Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Έτσι γαλουχημένοι με το πνεύμα της ελευθερίας μέσα στα πλαίσια της πολιτείας, της εθνικής κοινωνίας και του ελληνικού πολιτισμού, διαπλάθουν την προσωπικότητα τους και την σφυρηλατούν μέσα στην παλαίστρα στην οποία εκπαιδεύονται να είναι γενναίοι, μάχιμοι, δίκαιοι και ειλικρινείς. Συνειδητοποιούν πως όπως μέσα στο αγωνιστικό στάδιο διεκδικείται η πρώτη θέση και το ‘’στεφάνι δάφνης’’ και πως υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, έτσι και στην έξω ζωή, στην αγορά εργασίας, στην εύρεση ερωτικής συντρόφου και στην δημιουργία οικογενείας, υπάρχει ισχυρός ανταγωνισμός με δόλια μέσα πολλές φορές και καταφανείς αδικίες τις οποίες ο νέος έχει μάθει να αντιμετωπίζει στωικά και συνειδητά. Έτσι από τον προσωπικό ανταγωνισμό και την προσωπική πάλη εντός της κοινωνίας μας περνάμε με την σειρά μας στον εθνικό ανταγωνισμό και στην πάλη των φυλών και των κρατών.

Έθνος & Στρατιωτική ετοιμότητα

Ένας λαός αν θέλει να παραμείνει ελεύθερος και αυτοκυρίαρχος οφείλει να είναι έτοιμος να πολεμήσει για την ελευθερία του! Ένας λαός όπου τρομοκρατείται και μόνο στην ιδέα μιας πολεμικής σύγκρουσης, που αποφεύγει να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες γεωπολιτικές και πολιτικές εξελίξεις για να μην αλλοιώσει τον εικονικό κόσμο που έχει δημιουργήσει στο μυαλό του και που επαναπαύετε στις υποσχέσεις ξένων κρατών για την υπεράσπιση των συνόρων του ή την εθνική του ακεραιότητα, τότε δεν γνωρίζει πως έχει προ πολλού απεμπολήσει το δικαίωμα της προσωπικής αλλά και εθνικής του ελευθερίας. Όταν ένα κράτος εκπαιδεύει τους υπηκόους του με βάση το ατομικό συμφέρον, την ταξική πάλη, την φιληδονία, την δειλία, τον καιροσκοπισμό και τον εθνομηδενισμό, τότε κανένας από αυτούς δεν θα θελήσει να πολεμήσει για αυτό το κράτος, μιας και θεωρεί ότι εμποδίζει την φυσιολογία του έθνους όπως έλεγε ο ‘’μέγας’’ Ίωνας Δραγούμης αλλά και δεν δύναται να το κάνει λόγω της απενεργοποιήσεως των υγιών εθνικών αμυντικών μηχανισμών του. Όταν όμως μια πολιτεία διαπαιδαγωγεί και ανατρέφει τους πολίτες της ως ισότιμα, ισόκυρα και οργανικά μέλη ενός εθνικού ζωντανού οργανισμού και φορέα ενός υψίστου πολιτισμού ο οποίος βασίζεται στην ιδέα της ελευθερίας, τότε αυτός ο λαός μπορεί να γράψει στο βιογραφικό του νέες Θερμοπύλες και νέους Γρανικούς. Το ελληνικό εθνικό κράτος θα μπορούσε να εισάγει από τα πρώτα χρόνια της μάθησης των παίδων το παγκράτιο, μιας και θεωρείται γνήσια ελληνική πολεμική τέχνη και σύμφωνα με ξένους δασκάλους πολεμικών τεχνών, Ελλήνων, Κινέζων, Ιαπώνων και άλλων θεωρείται ο πυρήνας όλων των πολεμικών τεχνών παγκοσμίως μόνο που δεν έχουμε αρχεία και κείμενα στα χέρια μας για τον τρόπο που πολεμούσαν οι αρχαίοι και αν είχαν συστηματοποιήσει τις τέχνες τους όπως έχουν πράξει αντίστοιχα οι κινεζικές και οι ιαπωνικές για παράδειγμα. Οι ελληνικές αρχές θα μπορούσαν να καλέσουν σε ένα πανελλήνιο συνέδριο όλους τους φορείς πολεμικών τεχνών στην Ελλάδα και να τους ζητήσουν να δημιουργήσουν ένα νέο ελληνικό σύστημα πολεμικών τεχνών όπως ακριβώς έχουν πράξει οι Ισραηλινοί με το ΚRAV MAGA (το οποίο αφού έστειλαν δασκάλους στα πέρατα της γης για να συλλέξουν πληροφορίες και να μυηθούν στις διαφορετικές πολεμικές μεθόδους των λαών, όταν επέστρεψαν, επινόησαν την ‘’δική τους’’ πολεμική τέχνη κατατάσσοντας την ως ‘’ισραηλινή’’ πολεμική τέχνη και τις Ομοσπονδίες τους να υπάγονται η μία στο Υπουργείου Πολιτισμού και η άλλη στο Υπουργείο Στρατιωτικών, αποφέροντας τους υπέρμετρα έσοδα) και οι Ρώσοι με το SYSTEMA. Οι Έλληνες δάσκαλοι θα μπορούσαν να προσφέρουν τις γνώσεις τους, μιας και έχουν πολύ καλή γνώση του αντικειμένου, με διαπρεπείς δασκάλους στο εξωτερικό και με παράδοση ετών στις πολεμικές τέχνες ως λαός, να επινοήσουν μια νέα ελληνική πολεμική τέχνη μέσα στα πλαίσια της ελληνικής παραδόσεως, του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας και της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Αυτό θα έπρεπε να στηριχθεί και να προωθεί από τους κρατικούς παράγοντες με πρωτοπόρους το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, με σκοπό να δημιουργήσουν μια τέχνη αλλά δύο είδη: το αγωνιστικό και το μαχητικό. Το πρώτο θα ήταν στις τάξεις της ελληνικής εκπαίδευσης και θα αποτελούσε κομμάτι της διαπαιδαγώγησης των Ελληνοπαίδων ως κορύφωση της ανατροφής και της συμμετρίας σε πνευματικό, ψυχικό και σωματικό επίπεδο. Το δεύτερο θα ήταν στις τάξεις των σωμάτων ασφαλείας και στον στρατό το οποίο θα εμπλούτιζε τις γνώσεις και τις ικανότητες των στελεχών με αποτέλεσμα το αξιόμαχο και την ετοιμότητα των ελληνικών δυνάμεων. ‘Ετσι το ελληνικό έθνος διαμηνύει πως δεν είναι μόνο ικανό να παράγει πολιτισμό αλλά να τον διατηρήσει κιόλας και να τον υπερασπιστεί με κάθε τίμημα!

Διακρατική πάλη & Πολεμικές συγκρούσεις

Τα κράτη είναι σαν τους ανθρώπους, μιας και αυτά είναι στελεχωμένα από ανθρώπους. Εκεί που έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν άνθρωπο ή μια ατομική απειλή ως μονάδες, σε διακρατικό επίπεδο θα αντιμετωπίσουμε ένα σύνολο ανθρώπων ή μια συλλογική απειλή ως συλλογικότητες. Από την πάλη των προσώπων οδηγούμαστε στην πάλη των εθνών. Όπως στα παιδικά μας χρόνια, στο σχολείο ή στη γειτονιά υπήρχε ο καλός μαθητής αλλά δειλός και αδύναμος ο οποίος δεν εμπλέκονταν σε καυγάδες ακόμα και αν μείωναν την προσωπικότητα του ή τον εξευτέλιζαν, υπήρχε και ο νταής ο οποίος γνωρίζοντας πως υπερέχει λόγω του όγκου του ή της δυνάμεως του, σίγουρα όχι της ευφυίας του, προκαλούσε τους συνομήλικους του ή και μικρότερους του όταν θεωρούσε πως ο άλλος ήταν ασθενέστερος και διστακτικός ή όταν θεωρούσε πως δεν πρόκειται να αντιδράσει αυτός ή κάποιος αυτόκλητος προστάτης του. Έτσι σε κρατικό επίπεδο τώρα έχουμε στην πρώτη περίπτωση την Ελλάδα, η οποία προκαλείται συνεχώς από τους γείτονες της και υπομένει τις προσβολές αγόγγυστα και ηττοπαθέστατα και από την άλλη στη θέση του τραμπούκου έχουμε την Τουρκία στη Μεσόγειο και το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Υπάρχει και μία άλλη κατηγορία ανθρώπων, αυτός ο οποίος δεν προκαλεί, δεν εμπλέκεται σε καυγάδες, απέχει από διαπληκτισμούς όμως αν τον θίξεις ή προσβάλεις την υπόσταση του ή τα αγαπημένα του πρόσωπα είναι έτοιμος να σε κάνει να το μετανιώσεις. Αυτοί οι άνθρωποι εμπνέοντας αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και δυναμισμό δεν αποτελούν ποτέ στόχο του τραμπούκου και του ‘’κακού’’ παιδιού της γειτονιάς διότι γνωρίζει ότι δεν θα το αφήσει να περάσει έτσι. Τέτοιο κράτος στις μέρες μας είναι η Ρωσία.
Κατά αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τα κράτη στις εξής δημοκρατίες:

1. Στις ασθενικές δημοκρατίες και ως δειλό κράτος.
2. Στις αλαζονικές δημοκρατίες και ως κράτος-τραμπούκος.
3.Στις συνεσταλμένες δημοκρατίες και ως δυναμικό κράτος.

Το ελληνικό κράτος σήμερα ανήκει στην πρώτη κατηγορία, δεν θα μπορούσε ποτέ να ανήκει στη δεύτερη, μιας και είναι ξένη προς τη φύση του Ελληνισμού και θα μπορούσε και επιβάλλεται να ενταχθεί στην τρίτη, αν θέλει να έχει ζωή και μέλλον. Το δυσάρεστο με αυτά τα κράτη, όπως και με τους ανθρώπους όταν τους παρατηρείς, είναι πως πολλά εξ’ αυτών δεν είναι πραγματικά αδύναμα και ανίκανα αλλά έχουν πεισθεί γι’ αυτό μετά από πολυετής προπαγάνδα πως είναι μικροί και αδύναμοι (πλην έντιμοι), ξεχνώντας την ρήση του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά πως ‘’η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα’’, των χρόνιων οπισθοχωρήσεων σε θέματα εθνικής ασφαλείας και εθνικών ζητημάτων από πλευράς κυβερνήσεων δημιουργώντας το φοβικό σύνδρομο και της ‘’πολιτισμένης συμπεριφοράς’’ όπως διατυμπάνιζε ο μέγιστος τελευταίος πολιτικός αναλυτής και επιστήμονας, Παναγιώτης Κονδύλης πως ‘’στο μέλλον η οπισθοχώρηση σε ζωτικά θέματα της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας θα θεωρούνται από την πλευρά μας και τους εταίρους μας ως πολιτισμένη συμπεριφορά έναντι της ‘’βαρβαρικής’’ της γείτονας η οποία μην μπορώντας να εκπολιτιστεί και να ευρωπαιστεί θα πρέπει να την αποδεχθούμε και να συμβιβαστούμε μαζί της για να μην αγριέψει’’, όπως και μετά τις εκκωφαντικές κραυγές και την σταδιακή αναπαραγωγή των κατευνασμών, των ‘’φιλικών σχέσεων’’ και ψευδαισθήσεων οδήγησαν τον λαό σε μια κατάσταση απραξίας και αναμονής σωτήρα από άλλες δυνάμεις λησμονώντας και πάλι την κουβέντα του μεγάλου Οπλαρχηγού της Ελληνικής Επανάστασης, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη πως ‘’Έλληνες, μην περιμένετε βοήθεια από τις άλλες δυνάμεις, στις δικές μας δυνάμεις πρέπει να βασιστούμε αν θέλουμε να ελευθερωθούμε ’’ και ασφαλώς το σύμπλεγμα τύψεων και ενοχών που επέβαλλαν στην κοινωνία οι φιλελεύθεροι κοσμοπολίτες της δεξιάς παρατάξεως και οι άθεοι μηδενιστές της αριστερής πως κάθε εκδήλωση υγιούς πατριωτισμού και ένδειξη εθνικοκοινωνικής ανατάσεως χαρακτηρίζεται ως αντιδραστική στάση συντηρητισμού και σημάδι υποβόσκοντος ‘’φασισμού’’.

Θα κλείσω με τα λόγια ενός μεγάλου Βυζαντινού Αυτοκράτορα μας, όπου η ελληνική ιστορία και η ελληνική πολιτεία δεν του έχει δώσει ακόμα τη θέση που του αρμόζει στο Πάνθεον των Ηρώων και των Βασιλέων αλλά η Ελληνική Εκκλησία τον έχει κατατάξει στους Αγίους της και τον έχει κοσμήσει με τον προσωνύμιο Ελεήμων, τον Ιωάννη Δούκα Γ’ Βατάτζη, ‘’πως κάθε φορά που το Βυζάντιο κυβερνούνταν από ευνούχους αντιμετώπιζε εσωτερικές προστριβές και συρρικνώνονταν, ενώ κάθε φορά που ανέβαιναν στον θρόνο στρατιωτικοί η αυτοκρατορία ευημερούσε και μεγάλωνε’’.
Στην σημερινή γλώσσα και στις σύγχρονες πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις θα το λέγαμε ως εξής: ‘’Κάθε φορά όπου οι διανοητικά ευνούχοι και οι ψυχικά δηλητηριασμένοι πολιτικοί του κοινοβουλίου κυβερνούσαν αυτόν τον τόπο, ο λαός του ταπεινώνονταν και θρηνούσε ένα κομμάτι ελληνικής γης, ενώ κάθε φορά που είχε εθνικούς κυβερνήτες, το έθνος γινόταν διεθνώς αξιοπρόσεκτο και αξιέπαινο και έγραφε νέα έπη σε κάποια γωνιά της Ελλάδος’’.

Γεώργιος Χ. Τορνικίδης