Γράφει ο Τορνικίδης Χ. Γεώργιος

Τα αρχαία χρόνια οι λαοί συνήθιζαν να θυσιάζουν μέλη της κοινότητας τους εις ένδειξη πίστεως και αφοσίωσης τους στους τοπικούς ‘’θεούς’’ τους. Το αίμα που θα πότιζε τον βωμό της θεότητας έπρεπε να ήταν αγνό και αμόλυντο ώστε να τραφεί ευχάριστα ο μοχθηρός ‘’θεός’’ των βάρβαρων φυλών και να εξαγνισθεί με αυτό τον τρόπο η φυλετική κοινότητα από τα δεινά της ή από κάποια κατάρα που τους ακολουθούσε σύμφωνα με τους μάγους της και τους ‘’ιερείς’’ της. Αυτή η κατάρα ή κακοδαιμονία μπορεί να ήταν είτε κάποια θεομηνία, είτε κάποιος καταστροφικός σεισμός, είτε κάποια πλημμύρα που έπνιξε τα πάντα στο δρόμο της. Θεωρούσαν πως καθαρίζονται ηθικά και ψυχικά ως φυλή προσφέροντας στον αιμοδιψή ‘’θεό’’ τους που οι ίδιοι επινόησαν και τοποθέτησαν πάνω από κάθε άλλη αξία, κάποια νεαρά παρθένα γυναίκα ή κάποια νέα και αθώα παιδιά ώστε να ‘’συγχωρεθούν’’ οι αμαρτίες τους και ο προστάτης τους να τους απαλλάξει από την κατάρα που τους στοίχειωνε, ενώ άλλα μέλη της κοινότητας θα χόρευαν εκστατικά γύρω από μια μεγάλη φωτιά και προσδοκώντας την στιγμή που το αίμα θα κυλίσει μπροστά στα ψυχρά και αδιάφορα μάτια του τοτέμ τους. Έτσι έπρατταν οι παλιοί, οι αρχαίοι, οι βάρβαροι….

Πως όμως πράττουν οι νέοι, οι σύγχρονοι, οι ‘’πολιτισμένοι’’;;;

Στον 21ο αιώνα η τελετή ανθρωποθυσίας παίρνει άλλες διαστάσεις. Τώρα δεν θυσιάζουμε ανθρώπους για να εξαγνιστούμε αλλά για να επωφεληθούμε. Δεν χορεύουμε μπροστά στα τοτέμ μας αλλά υποκρινόμαστε πως θλιβόμαστε μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες. Τώρα δεν έχουμε τοτέμ αλλά πολυεθνικές και οικονομικούς κολοσσούς, δεν έχουμε μάγους και ιερείς αλλά οικονομικούς συμβούλους και μυστικές υπηρεσίες, τώρα δεν έχουμε τους νόμους της φυλής αλλά τον Νόμο του κέρδους και του πλούτου. Το υποψήφιο θύμα δεν αποφασίζει να θυσιαστεί σύμφωνα με την παράδοση της φυλής του όπως συνήθιζε να ήταν και με την προσωπική του θέληση σεβόμενος τους νόμους της κοινότητας αλλά θυσιάζεται χωρίς να έχει γνώση της θυσίας, του σκοπού και του κέρδους που παράγεται από την εκβιαστική του και αιφνίδια έξοδο του από την ζωή.Αυτό που έγινε στις 23 Ιουλίου 2018 ήταν μια ανείπωτη τραγωδία. Μια τραυματική εμπειρία. Μια απερίγραπτη σκευωρία. Ήταν μια σύγχρονη τελετή ανθρωποθυσίας. Πολλά ειπώθηκαν και θα ειπωθούν περισσότερα. Πολλά γράφτηκαν και άλλα τόσα θα γραφτούν μέσα στον γραπτό τύπο του διαδικτύου και της τυπογραφίας. Πολλά αποκρύφτηκαν και θα συνεχίσουν με ποικίλους τρόπους να τα αποκρύβουν, ακόμη και δημιουργώντας πλάνες και ψευδείς ειδήσεις για να αποπροσανατολίσουν τον φιλέρευνο και φιλαλήθη αναγνώστη. Η αλήθεια είναι πως όποιος πιστεύει πως οι πυρκαγιές στην σύγχρονη εποχή δημιουργούνται από τα αποτσίγαρα και από τους ασυνείδητους πολίτες όπως μας μεγάλωναν κάποτε οι κρατικές αρχές καλά θα κάνει να σταματήσει να διαβάζει εδώ και ας διαβάσει κανένα άρθρο καλύτερα για το πώς να σβήνει την φωτιά μέσα στο σπίτι του με πυροσβεστήρα. Θα το καταλάβει καλύτερα. Επίσης πως η αλήθεια δεν βρίσκεται μόνο σε μια πλευρά ούτε μπορεί να αναλυθεί και να ερμηνευθεί μέσα σε ένα στενό πλαίσιο ακραίου συναισθηματισμού και πόνου ή πολιτικοποιημένου λόγου και τακτικής. Το θέμα είναι πολύπλευρο και πολυδιάστατο. Οι λόγοι της συγκεκριμένης και ανυπέρβλητης τραγωδίας για τα δεδομένα της Ελλάδος είναι τρεις:
1. Η πρόκληση του γεγονότος και η δημιουργία δυσάρεστου και πένθιμου κλίματος με απώτερο σκοπό την λησμοσύνη του μακεδονικού ζητήματος το οποίο έχει προκαλέσει γενικευμένες αντιδράσεις σε όλη την Ελλάδα με συνεχόμενες κινητοποιήσεις μέχρι την έναρξη της πυρκαγιάς.
2. Η ανατροπή της τωρινής αριστερής κυβερνήσεως προκαλώντας της έτσι ένα τεράστιο πλήγμα στο εσωτερικό της χώρας και καθότι ως εκ γεννηθείς ανίκανοι και εκ πεποιθήσεως απροετοίμαστοι δεν μπόρεσαν να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και εκκένωσης της περιοχής με αποτέλεσμα τον θάνατο μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι ταπεινές γραμμές, 88 συνανθρώπων μας και την καταστροφή εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων ελληνικής γης και περιουσίας.
3. Η εκμετάλλευση της καμμένης πλέον περιοχής λόγω του πολύτιμου μετάλλου που περιέχει στα σπλάχνα της, του βωξίτη ο οποίος είναι εκμεταλλεύσιμος και κατάλληλος για την παραγωγή αλουμινίου, για υλικό λείανσης, για την κατασκευή πυρομαχικών υλικών και για την κατασκευή τσιμέντου ταχείας πήξεως.

Ας δούμε γιατί όχι μόνο όλα είναι πιθανά αλλά από ότι φαίνονται μπορούν να θεωρηθούν και βέβαια. Στη σύγχρονη εποχή που ζούμε, στον υβριδικό πόλεμο που διανύουμε και τον πολυμέτωπο αγώνα που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός και η Ελλάδα η αιτία δεν θα μπορούσε να ήταν μόνο μία.
Στην πρώτη περίπτωση αν δεν είχε προηγηθεί η φονική πυρκαγιά τα πανελλήνια συλλαλητήρια για την Μακεδονία θα συνεχίζονταν όλο το καλοκαίρι παρά τις επιπόλαιες σφυγμομετρήσεις των κρατικών υπηρεσιών και της άρχουσας πολιτικής τάξεως που δυναστεύει τούτο τον τόπο πως ο λαός θα κουραστεί και τους θερμούς μήνες θα προτιμάει να πηγαίνει στις παραλίες, με αποτέλεσμα η Πανμακεδονική εκστρατεία να αποτελεί όχι μόνο αγκάθι στην ανίερη και βρωμερή πατούσα της αριστερής εξουσιομανής ηγεσίας αλλά και να ενέχει άγνωστες γι’ αυτήν εξελίξεις και αντιδράσεις.
Παρόλα αυτά το μακεδονικό δεν είναι κάτι που πρέπει να το ξεχάσουμε και να το παρατήσουμε, διότι με την πυρκαγιά στην Αττική είχαμε νεκρούς ανθρώπους και καμμένη γη ενώ με την παραχώρηση της μακεδονικής ταυτότητας και εθνότητας θα έχουμε χαμένες γενιές και απωλεσθείσα γη στο μέλλον. Αυτές τις μέρες σαφώς ο λογισμός, η σκέψη και η προσευχή όλων μας είναι στραμμένες προς τις αδικοχαμένες ψυχές των συμπατριωτών μας και την οδύνη που προκάλεσε η πύρινη λαίλαπα στο τεράστιο κομμάτι της πατρίδος μας καίγοντας περιουσίες, γη και ζωές. Παράδειγμα προς μίμηση υπήρξε η περίπτωση της Καβάλας η οποία την καθιερωμένη μέρα συναθροίσεως και διαμαρτυρίας για το μακεδονικό, παρευρέθηκαν στον χώρο της εκδηλώσεως, όμως ως ένδειξη πένθους προς τις οικογένειες των εκλιπόντων και σεβασμού προς τις ψυχές των νεκρών κράτησαν σε όλη τη διάρκεια της σεμνή στάση και σιωπή κάνοντας για ακόμη μια φορά ευδιάκριτο το ήθος των εθνικών και πατριωτικών δυνάμεων σε σύγκριση με αυτό της αριστεράς όταν αυτή παρευρίσκεται σε εθνικές επετείους διακηρύσσοντας τα εργατικά της αιτήματα.
Στην δεύτερη περίπτωση η κυβέρνηση της αριστεράς αφότου έκανε την βρώμικη δουλειά της Ευρωζώνης και της Αμερικής υπογράφοντας 3ο Μνημόνιο, πουλώντας πληθώρα λιμανιών και αεροδρομίων σε ξένες εταιρείες, κάνοντας την Ελλάδα ένα απέραντο hot spot (ακόμα και η επιλεχθείσα ονομασία δεν είναι τυχαία, ούτε και οι περιοχές στις οποίες διαμένουν οι υποτιθέμενοι ‘’πρόσφυγες’’) και βάζοντας την υπογραφή της για την αναγνώριση του ψευδοκράτους των Σκοπίων, τώρα οι σύμμαχοι’’ και οι χαμογελαστοί ‘’εταίροι’’ μας αποφασίζουν να την ‘’κάψουν’’ όπως έκαναν κάποτε οι Γερμανοί ναζί όταν μετά την χρήσιμη συλλογή πληροφοριών και την οικειοθελής παροχή υπηρεσιών από τους δοσίλογους, τους εκτελούσαν θεωρώντας τους άχρηστους πλέον και ανάξιους να ζήσουν, καθότι όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας ‘’την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς’’.
Στην τρίτη περίπτωση μετά την σύσσωμη απόφαση των δήμων της περιοχής, τη συμμετοχή τοπικών παραγόντων και τις κινητοποιήσεις πολιτών για την παρεμπόδιση της αξιοποίησης της περιοχής και της εξόρυξης του βωξίτη τον Αύγουστο του 2017, εξ’ αίφνου το επόμενο καλοκαίρι καίγεται η ίδια ακριβώς περιοχή που παράγεται ο βωξίτης. Και γιατί να μην καεί άλλωστε; Εφόσον δεν υπάρχει νόμος ο οποίος να προβλέπει στην άμεση αναδάσωση και αποκατάσταση της δασικής περιοχής στην αρχική της μορφή αλλά κρίνει πως από την στιγμή πως η περιοχή έχει πληγεί από πυρκαγιά, πλέον μπορεί να θεωρηθεί αξιοποιήσιμη και να προσφέρει και θέσεις εργασίας στον τόπο και τους κατοίκους της περιοχής. Οπότε έχουμε την λογική, ‘’σου καίω το σπίτι, για να δουλέψεις μετά πάνω σε αυτό παρέχοντας σου μισθό’’. Οργανωμένη δουλειά από τους σύγχρονους νομοθέτες, τους πολιτικούς παράγοντες και ασφαλώς τους οικονομικούς συμβούλους της κάθε πολυεθνικής εταιρείας.

Αυτό που έγινε στην Αττική ήταν ένα πολιτικό έγκλημα. Ήταν μια ανθρώπινη τραγωδία. Ήταν μια σύγχρονη ανθρωποθυσία.
Οι πολιτικοί δυνάστες, οι μυστικές υπηρεσίες και οι πολυεθνικές εταιρείες θυσίασαν ανθρώπινες ψυχές στο βωμό του δικού τους αιμοδιψή, ανάλγητου και φθονερού ‘’θεού’’. Δεν γνωρίζω αν ο ‘’θεός’’ τους έχει όνομα. Αν τον λένε Γιαχβέ ή Μαμμωνά. Αν ήταν μια ψυχρή εκτέλεση σχεδίου με απλές διαδικασίες εξόντωσης ή επακολούθησε κάποια εκστατική τελετή από τους σύγχρονους ‘’ιεροφάντες’’ εν όψει της κόκκινης σελήνης των επομένων ημερών. Το μόνο που γνωρίζω και με συνθλίβει είναι πως χάθηκαν ψυχές για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, εθνικής συγχύσεως, λαϊκού αποπροσανατολισμού και εμπορικού κέρδους. Δεν με νοιάζει αν το έγκλημα εκτελέστηκε από υψηλής τεχνολογίας όπλο ( Directed Energetic Weapon-DEW) ή αν εκτελέστηκε από πυρσούς. (οι εστίες πυρός ήταν σε πάνω από 30 σημεία και η φωτιά εξαπλώθηκε ταχύτατα) Δεν μπορώ να ξέρω αν οι υπεύθυνοι δεν ήθελαν να προκαλέσουν τόσο μεγάλο κακό και ξέφυγε από τον σκοπό τους. Είναι συνηθισμένο άλλωστε και γνωστό ακόμα και από τις απλές ανθρώπινες πράξεις μας εντός του κύκλου μας πως όταν θέλουμε να κάνουμε μια καλή πράξη, ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε, ενώ όταν σχεδιάζουμε μια κακή πράξη αυτή ξεφεύγει πάντα από τον αρχικό μας στόχο. Το κακό δεν ελέγχεται από όπου και αν προέρχεται! Δεν με αφορά αν οι κάτοικοι της περιοχής είχαν ψηφίσει Σύριζα στις τελευταίες εκλογές παρασυρόμενοι από τις πλαστές υποσχέσεις του συνασπισμού και τις δημαγωγικές μεθόδους του ή αν ήταν στην πλειοψηφία τους κάτοικοι με υψηλό εισόδημα που είχαν κτίσει τις οικείες τους αυθαίρετα όπως τόλμησε να ισχυριστεί θρασύτατα και ανερυθρίαστα ο Υπουργός Αμύνης, Πάνος Καμμένος ξεχνώντας πως αν υπήρχε ορθό κράτος και όχι πελατειακό, κανένα οίκημα δεν θα είχε κτιστεί και κανένα δεν θα είχε αναγνωριστεί ως τετελεσμένο γεγονός. (όπως ισχύει ο νόμος για τα αυθαίρετα, έτσι ισχύει και για τα καμμένα δάση, ο οποίος διατυπώνεται απλώς και κυνικώς ως ‘’ε, τώρα πάει, έγινε’’) Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι ο ανθρώπινος πόνος, η οδύνη της εθνικής τραγωδίας, οι χαμένοι κόποι μιας ζωής των ανθρώπων αυτών, η θέα της καμμένης ελληνικής μας γης και η κατάφορη αυτή αδικία που με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί έτσι;; Γιατί Θεέ μου;; Δεν συμμερίζομαι τις απόψεις των θεοσεβούμενων ιερέων και πολιτών πως ο Θεός μας τιμωρεί επειδή βγάλαμε άθεη, αντιεθνική και ανήθικη κυβέρνηση με μόνο κριτήριο την διατήρηση του δικού μας πλούτου και του μικροσυμφέροντος μας, πρώτον διότι ο Θεός είναι Αγάπη, είναι Δικαιοσύνη και είναι Ζωή. Ενώ η συγκεκριμένη πράξη μυρίζει μίσος, βρωμάει αδικία και φέρνει θάνατο. Μάλλον για πράξη του ‘’Άλλου’’, του αντίπαλου δέους μου φαίνεται αν κρίνω και από το τελετουργικό της υπόθεσης. Και δεύτερον διότι δεν εξέλεξε μόνο η συγκεκριμένη περιφέρεια την σημερινή κυβέρνηση αλλά ολόκληρη η Ελλάδα. Αν ο Θεός ήθελε να είναι πιο δίκαιος θα έπρεπε να τιμωρήσει όλη την Ελλάδα και όλους τους Έλληνες κι όχι μόνο ένα τμήμα του. Δεν ήταν τα Σόδομα και τα Γόμορα η Ραφήνα και η Κινέτα. Ίσως έτσι να μοιραζόταν το βάρος του θρήνου και το μερίδιο του πόνου σε όλο τον λαό μας και να το βαστούσαμε, τώρα όμως ποιος μπορεί να το αντέξει από τους πληγηθέντες συμπατριώτες μας; Ποιος μπορεί να το βιώσει από όλους εμάς ώστε να επιστρέψουμε στον Ορθό δρόμο και στην έντιμο και ένθεη ζωή παρά μόνο οι έντρομοι και συντετριμμένοι συμπολίτες μας;

Αυτό που με εξοργίζει μέσα στον πόνο και τον θρήνο δεν είναι άλλο από την κρατική ανικανότητα και την κομματική αυθάδεια. Από τη στιγμή που η χώρα έχει την εμπειρία της πυρκαγιάς του 2007 και πολλών άλλων μικρότερων σε κλίμακα, από την στιγμή που υπάρχουν δυσπρόσιτες δασικές εκτάσεις και από την στιγμή που έχεις γίνει σαν κράτος στόχος εμπρηστικών δραστηριοτήτων από εξωτερικούς εχθρούς και υπηρεσίες με σκοπό την οικονομική εξαθλίωση, την κατάρρευση του ηθικού και τον κλονισμό της νοητικής ισορροπίας της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους, οφείλεις να πάρεις τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, να διαθέτεις ένα σχέδιο εκκένωσης κατοικημένων περιοχών, ακόμη και εναλλακτικό, και να έχεις εξοπλίσει το πυροσβεστικό σώμα με τα κατάλληλα αεροπλάνα και οχήματα. Το να δηλώνεις δια στόματος Υπουργού Προστασίας του Πολίτη (ανύπαρκτα και τα δύο), Νίκου Τόσκα ότι δεν θεωρείς πως σαν κυβέρνηση έκανες κάτι λάθος είναι σαν να δηλώνεις πως σε μια άλλη φωτιά μεθαύριο θα έκανες ακριβώς τα ίδια! Ασφαλώς όσοι έχουν γνώση της αριστερής πολιτικής ιδεολογίας, της παθολογίας και του ψυχισμού της θα γνωρίζουν πως οι αριστεροί δεν φταίνε ποτέ. Αλλά πάντα οι άλλοι. Είτε ο εχθρός που τους βάζει εμπόδια, είτε η κοινωνία που δεν τους καταλαβαίνει, είτε η φύσις η ίδια που είναι πεισματάρα και δεν υποκύπτει στις αξιώσεις της και τις φαντασιώσεις της. Εξάλλου το ρητό ‘’ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’ δεν ήταν μόνο του τάγματος των Ιησουιτών αλλά και των κομμουνιστών του Λένιν και η φράση ‘’μαζί με τα ξηρά, καίγονται και τα χλωρά’’ αποτελεί ένα διαχρονικό μοτίβο των αναρχικών και ακροαριστερών ομάδων. Η δε φράση του μεγάλου Ρώσου μυθιστοριογράφου και ψυχογράφου της ανθρώπινης φύσεως, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ‘’Όπου δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται’’ επιβεβαιώνει περίτρανα και πανηγυρικά πως η αριστερά έχοντας απωλέσει τον Θεό της και έχοντας κηρύξει την αποστασία της προς τον Αυτόν, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί το παράδειγμα του πρώτου Αποστάτη από τον Θεό και τις μεθόδους του, μιμούμενη κατά αυτόν τον τρόπο και εμφορούμενη από το ίδιο πνεύμα του, αυτό της αλαζονείας, της έπαρσης, της εξουσιομανίας και της εκδικητικότητας.

Πολύ φοβούμαι όμως ότι η τραγωδία στην Αττική ήταν μόνο ένα θερμό επεισόδιο της μελλοντικής πανελλήνιας τραγωδίας που έχει σχεδιαστεί για την πατρίδα μας. Πως μιας εθνικής τραγωδίας, μύριες έπονται. Ίσως και να μην γίνεται διαφορετικά. Ο μοναδικός Φώτης Κόντογλου, ο άνθρωπος που είχε συναισθανθεί όλη την Ρωμιοσύνη εντός του μας παρηγορεί μέσα από τις γραμμές του: ‘’Οι λαοί που ζούνε με πόνο και με πίστη τυπώνουνε πιο βαθιά τον χαραχτήρα τους στο σκληρό βράχο της ζωής, και σφραγίζονται με μιά σφραγίδα που δεν σβήνει από τις συμφορές κι από τις αβάσταχτες καταδρομές, αλλά γίνεται πιο άσβηστη. Με μιά τέτοια σφραγίδα είναι σφραγισμένη η Ρωμηοσύνη. Τα έθνη που ξαγοράζουνε κάθε ώρα της ζωής τους με αίμα και μ’ αγωνία, πλουτίζονται με πνευματικές χάρες που δεν τις γνωρίζουνε οι καλοπερασμένοι λαοί. Αυτοί απομένουνε φτωχοί από πνευματικούς θησαυρούς κι από ανθρωπιά, γιατί η καλοπέραση κάνει χοντροειδή τον μέσα άνθρωπο. Ενώ ο πόνος κατεργάζεται τους λαούς και τους καθαρίζει, όπως καθαρίζεται το χρυσάφι με φωτιά μέσα στο χωνευτήρι. Για τούτο η δυστυχισμένη Ρωμηοσύνη στολίστηκε με κάποια αμάραντα άνθη, που δεν τ’ αξιωθήκανε οι μεγάλοι κ’ οι τρανοί λαοί της γης.’’

Και ποιος θα μπορούσε να τον αμφισβητήσει;

Η τελετή λοιπόν έλαβε τέλος. Η γη κάηκε. Ο ουρανός κοκκίνισε. Οι άνθρωποι γίνανε στάχτες. Και οι ψυχές έφυγαν για το μακρινό τους ταξίδι.
Οι οικογένειες που έμειναν θρηνούν. Ο ελληνικός λαός παρατηρεί καταβεβλημένος. Η Ελλάδα δακρύζει. Οι άγγελοι προσεύχονται για τις ψυχές των νεκρών και η μεγάλη παρηγορήτρια, η Αγία Παρθένα Μαρία, αυτή που θρήνησε όσο καμία άλλη θα παρηγορεί τους δύστυχους συγγενείς των χαμένων ανδρών, γυναικών και παιδιών.
Οι πολιτικοί χυδαιολογούν προσβάλλοντας την μνήμη των νεκρών και την τιμή των ζωντανών. Οι μυστικές υπηρεσίες λαμβάνουν τα εύσημα για το εωσφορικής σχεδίασης και εκτέλεσης έργο τους. Οι πολυεθνικοί κολοσσοί το διασκεδάζουν περιμένοντας λίγους μήνες ή και χρόνο ώστε να στήσουν την επιχείρηση απομύζησης αίματος και εξόρυξης τιμής. Οι δαίμονες σύρουν τον χορό κραυγάζοντας αποκρουστικά και ο αρχηγός τους ευφραίνεται από την λύπη και την οδύνη των ανθρώπων που τόσο μίσησε και ζήλεψε.

Θα έρθει μια μέρα όμως, που οι ένοχοι θα σταθούν μπροστά στη Δικαιοσύνη και τότε ΟΛΟΙ οι βουλευτές θα καταδικασθούν από τα ελληνικά δικαστήρια και τον ελληνικό λαό ως Εγκληματίες Ειρήνης και η Βουλή θα μετατραπεί σε Μουσείο Ελληνικού Ολοκαυτώματος.

»Το παρών άρθρο είναι ένας ελάχιστος φόρος πένθους και σεβασμού στα θύματα της φονικής πυρκαγιάς και της πολιτικής εγκληματικής αμέλειας.»

Τορνικίδης Χ. Γεώργιος