Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικίδης

Όλοι σαφώς γνωρίζουμε τον όρο εγκληματίας πολέμου. Ο όρος επινοήθηκε μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και εφαρμόστηκε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας όρος ο οποίος ορθώς θεσπίστηκε για να περιγράψει τα απάνθρωπα εγκλήματα ενός λαού ή ενός στρατού εις βάρος μιας ομάδας ανθρώπων ή ενός άλλου λαού. Δεν είμαι υποστηρικτής της άποψης πως στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, ούτε επίσης και στον έρωτα όπως λανθασμένα διακηρύττουν οι μηδενιστές του πολέμου και του έρωτος αντιστοίχως. Θεωρώ πως στον πόλεμο αλλά και στον έρωτα πρέπει να τηρούνται κάποιοι δεοντολογικοί κανόνες και κάποιες ηθικές αρχές όπως και στις κοινωνίες των ανθρώπων εν καιρώ ειρήνης. Ακόμα και αν στον πόλεμο υπάρχουν κάποια ηθικά ελαφρυντικά ή κάποιες πολιτικές και στρατηγικές συγκυρίες οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν στην αθώωση των εγκληματιών ή στην ελάφρυνση της ποινής τους δεδομένης της φύσεως του πολέμου, δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την ίδια τακτική και τον ίδιο κανονισμό σε περίοδο ειρήνης. Στην πρώτη περίπτωση, ένας λαός ή ένα έθνος αναλόγως της φύσεως του χαρακτήρος του, του πολιτισμού του και του ιδιαίτερου θεολογικού και ανθρωπιστικού του βάθους θα ακολουθήσει αντίστοιχη στάση και συμπεριφορά όταν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Ο πόλεμος όμως ως εκ φύσεως καταστρεπτικός, αλαζονικός, επιθετικός και δύσκολος για την ανθρώπινη επιβίωση αλλά και για την νικηφόρα τελεσφόρηση του από πλευράς λαού και στρατού απαιτεί μια σειρά πολλών θυσιών, έμψυχων και άψυχων, συναισθηματική εγκράτεια, ψυχική αντοχή και υπομονή και προάγει τις αντιφατικές τάσεις του ίδιου λαού αναλόγως των ψυχικών και πνευματικών του αποθεμάτων, έτσι μπορούμε να δούμε σε μια πλευρά ή σε ένα σημείο να επικρατούν τα αρνητικά και χαμερπά στοιχεία του χαρακτήρος και της φύσεως του, π.χ. δοσιλογισμός, εξαπάτηση, φιλαργυρία, συνεργασία και στην άλλη των θετικών και των υγιών του χαρακτηριστικών, όπως αυτών της φιλοπατρίας, της αυτοθυσίας, της τιμής και της ανδρείας. Στον πόλεμο η κρίση θολώνει, τα άγρια ένστικτα των ανθρώπων αναδύονται στην επιφάνεια, η ηθική αναστέλλεται και η επιβίωση άνευ όρων τίθενται ως πρωταρχικός στόχος των ανθρώπων, είτε σε μεμονωμένο επίπεδο είτε σε συλλογικό. Αν στην περίπτωση του πολέμου μπορούν να δικαιολογηθούν λόγω της φύσεως του πολέμου, τι γίνεται στην περίπτωση της ειρήνης η οποία διαθέτει μια άλλη φύση;

Στην δεύτερη περίπτωση, αυτής της ειρήνης, πολιτική ηγεσία, ανώτατοι δικαστές, τραπεζικοί, δημοσιογράφοι, ανώτατοι αξιωματικοί και λαός (μέρος του λαού για την ακρίβεια) δεν διαθέτουν τα ίδια ελαφρυντικά στην δικογραφία τους. Στην ειρήνη υπάρχει πάντοτε ο χρόνος σκέψης, περισυλλογής, λήψης αποφάσεως και εκτελέσεως. Κάθε μια πράξη δεν μπορεί να θεωρηθεί ενστικτώδης και παρορμητική αλλά μάλλον ως μια πράξη η οποία πέρασε από το αρχικό στάδιο της σκέψεως και επεξεργασίας της ιδέας σε αυτό της πράξεως και της εκτελέσεως, από το θεωρητικό στο πρακτικό. Έτσι κάθε πολιτική από οποιαδήποτε κυβέρνηση που οδηγεί τον λαό της στην ψυχική εξουθένωση και στην οικονομική εξαθλίωση, στην αλλοτρίωση της γης του αλλά και της φυλετικής ψυχής του, στην πνευματική του φτωχοποίηση και στον μαζικό του διωγμό από τις προγονικές του εστίες (π.χ. μαζική μετανάστευση Ελλήνων στο εξωτερικό) τότε αυτή η πολιτική μπορεί ορθώς και δικαίως να ονομαστεί εγκληματική και οι ιθύνοντες ως Εγκληματίες Ειρήνης. Αν λάβουμε υπόψιν μας όλες τις παραμέτρους και όλες τις τελευταίες νομοθεσίες στην Ελλάδα θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για ένα οργανωμένο έγκλημα υψίστης σημασίας και άριστου χειρισμού από τις οικογενειακές δυναστείες του πολιτικού κόσμου. Από την υπονόμευση του στρατού και την κομματικοποίηση του προς όφελος των πολιτικών παρατάξεων εις βάρος της εθνικής μας άμυνας και του ηθικού του στρατεύματος μέχρι τον ξεριζωμό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και την στείρα εκμάθηση της στα κρατικά σχολεία, από την παραμόρφωση της παιδείας με την στελέχωση κομματικών και ιδεολογικών φερέφωνων στα σχολεία και στα πανεπιστήμια και τον ιδεολογικό γενιτσαρισμό των νέων ως την εξαθλίωση του κρατικού συστήματος υγείας και την ανεπαρκή ως και ανύπαρκτη στελέχωση ανθρώπινου δυναμικού στα νοσοκομεία της χώρας και κυρίως των νήσων και των χωριών, από τις παραχωρήσεις αερολιμένων και λιμανιών σημαντικού οικονομικού οφέλους και στρατηγικών σημείων σε πολυεθνικές εταιρίες μέχρι τις οπισθοχωρήσεις και τις υποχωρήσεις στα μέγιστα εθνικά θέματα της πατρίδας μας όπως το Βορειοηπειρωτικό, το Μακεδονικό και το Θρακικό. Θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά η λίστα των εγκλημάτων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των αντιπροσώπων της θα ήταν πολυσέλιδη και αποκαρδιωτική. Θα μπορούσαν πάντως να συνοψιστούν στα εξής εγκλήματα με βάση τον τομέα της βλάβης, της παρεκτροπής και της προδοσίας ή ειδάλλως της Ύβρις όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι όταν παραβιάζονταν οι Νόμοι της Φύσεως και κατά επέκταση του Θεού μιας και από εκεί εκπορεύονται:

1. Εγκλήματα κατά της Παιδείας. ( όταν καταργείς το πολυτονικό σύστημα και φτωχαίνεις την γλώσσα ώστε ο λαός σου να μην σκέφτεται σωστά και πολυδιάστατα)
2. Εγκλήματα κατά της Υγείας. (όταν αφήνεις τον λαό σου να πεθαίνει λόγω έλλειψης ιατρικού εξοπλισμού και προσωπικού και τους ιατρούς σου να φεύγουν στο εξωτερικό για εργασία ενώ τους έχεις σπουδάσει με δημόσιο χρήμα)
3. Εγκλήματα κατά της Δημόσιας Τάξης. ( όταν αφήνεις με νόμους – εκτρώματα εκατοντάδες εγκληματίες να αποφυλακιστούν και ταυτόχρονα γεμίζεις την χώρα με παράνομους μετανάστες ενώ τους έχεις βαπτίσει υποκριτικά και επιτήδεια όλους πρόσφυγες)
4. Εγκλήματα κατά της Οικονομίας. ( όταν έχεις κατασπαταλήσει το χρήμα ενός λαού και τον έχεις καταχρεώσει σε διεθνή κέντρα και τράπεζες και του έχεις επιβάλλει ανάλγητες συμφωνίες με αποτέλεσμα να χρωστάνε ακόμα και οι αγέννητοι του)
5. Εγκλήματα κατά του Λαού. (όταν έχεις εξαπατήσει έναν λαό αφού του ζήτησες την ψήφο του, ύστερα τον παρέσυρες ώστε να τον κάνεις συνένοχο στις οικονομικές σου ατασθαλίες και στις πολιτικές σου δολοπλοκίες και μετά τον κατηγόρησες ότι κι αυτός έκλεψε, έφαγε, ξόδεψε, εξαπάτησε, πρόδωσε)
6. Εγκλήματα κατά της Οικογενείας. (όταν όχι απλώς δεν αντιμετωπίζεις το πρόβλημα της υπογεννητικότητας που μαστίζει την χώρα εδώ και δεκαετίες αλλά το ενισχύεις με ποικίλους τρόπους και διάφορα ιδεολογήματα, καταδικάζεις την πολύτεκνη οικογένεια στο περιθώριο και στο μαρασμό και ταυτόχρονα υπογράφεις σύμφωνα συμβίωσης για τους κίναιδους και της υιοθεσίας παιδιών από αυτών στο μέλλον)
7. Εγκλήματα κατά της Θρησκείας. ( όταν καταργείς τα θρησκευτικά και τις πρωινές προσευχές από τα σχολεία και υπογείως και δολίως δωροδοκείς τους κληρικούς και τους ιεράρχες ώστε να τους εντάξεις στο εωσφορικής προελεύσεως παράνομο και ανήθικο παιχνίδι σου)
8. Εγκλήματα κατά της Πατρίδος. ( όταν ξεπουλάς την τιμή, την ιστορία και τον πλούτο της χώρας σου αγνοώντας τα ιστορικά δίκαια του έθνους σου, περιφρονώντας τις θυσίες των προγόνων σου και απαρνιέσαι πλήρως την κληρονομιά της)

Τότε δεν μπορείς να λέγεσαι κάτι άλλο παρά Εγκληματίας Ειρήνης. Καθότι τα εγκλήματα αυτά που διαπράττονται είναι μεγαλύτερης αξίας και μακροπρόθεσμων επιπτώσεων σε βάθος χρόνου από σφαγές και ξεριζωμούς που έγιναν σε τοπικό επίπεδο από τον εχθρό. Από τα αδικοχαμένα παιδιά που χάνονταν στα Τέμπη και τους ακρωτηριασμένους νέους στους δρόμους μέχρι τις πάνω από 200.000 εκτρώσεις ετησίως που στερούν στο έθνος την πηγή φρέσκου αίματος και ανανέωσης του πληθυσμού και διαταράσσοντας την ψυχική και σωματική ισορροπία των γυναικών με απροσδιόριστες συνέπειες, από την παρότρυνση της μετανάστευσης του γηγενούς πληθυσμού προς την Ευρώπη και άλλες χώρες, πιο ‘’αναπτυγμένες’’ και ‘’αξιοκρατικές’’ και ταυτοχρόνως την αντικατάσταση του με την ενίσχυση των μεταναστευτικών ροών από τα βάθη της Ασίας και της Αφρικής με σκοπό την ψηφοθηρία και την εδραίωση στον πολιτικό θώκο μέχρι την διακίνηση ή την παροχή υπηρεσιών και διευκολύνσεων σε διακινητές ναρκωτικών ουσιών και δηλητηριωδών ‘’ιδεών’’ με σκοπό την απενεργοποίηση σημαντικού ποσοστού της νεολαίας ή την πλήρης αχρήστευση της… Όλα αυτά θεωρούνται Εγκλήματα Ειρήνης σε βαθμό κακουργήματος με την κατηγορία της Εθνοκτονίας και με ποινή την Εσχάτη των Ποινών!

Ένας εγκληματίας που οδηγεί τον ιστορικό αυτό λαό του με αριθμητική ακρίβεια στον αφανισμό και στην σκλαβιά και στην αποκαθήλωση των ιερών και διαχρονικών συμβόλων του και αξιών του. Θα μπορούσε ο ελληνικός λαός να ακολουθήσει απλώς την ρήση του Μεγάλου Αρχαίου Έλληνα ιστορικού και γεωπολιτικού αναλυτή μας, του Θουκυδίδη για να καταδικάσει τους ‘’Έλληνες’’ πολιτικούς και να τους στείλει στο απόσπασμα: ‘’ Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας του στους εχθρούς, αλλά είναι κι εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει…’’
Με αυτή τη φράση και κάνοντας την το νέο δόγμα της ελληνικής φυλής και του νέου πολιτικού όρκου της Εθναρχίας θα μπορούσε ο ταλαίπωρος, εξασθενημένος και ευκολόπιστος λαός μας να στήσει ένα Νέο Γουδί, μόνο που τώρα αντί για την εκτέλεση των Έξι, θα είχαμε την εκτέλεση των Εξακοσίων Εξήντα Έξι συμπεριλαμβανομένων πέρα των πολιτικών και δημοσιογράφων, τραπεζικών, ανώτατων δικαστών, στρατιωτικών και αστυνομικών.

Αν λοιπόν σύμφωνα με τον Πρώσο στρατιωτικό και θεωρητικό του πολέμου, Καρλ φον Κλάουσεβιτς ‘’ η ειρήνη είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα’’ τότε ο Ελληνισμός πρέπει να κοιτάξει μακριά πίσω στην ιστορία του και κατάματα το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα και να αναλογιστεί ‘’εφόσον η ειρήνη είναι συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα, σαν αυτά που ζούμε εδώ και χρόνια, ποιοι είναι αυτοί που μας πολεμούν και γιατί; Ποιοι είναι αυτοί που μας πήραν τα όπλα, πνευματικά και υλικά; Και γιατί οι τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις πολεμούν τον ίδιο τον λαό αντί του αντιπάλου;’’ . Δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς τις απαντήσεις. Αν μη τι άλλο χρόνος υπάρχει, σε περίοδο ειρήνης βρισκόμαστε. Θέληση χρειάζεται για αυτογνωσία, για εθνική αντίσταση και για νέο ξεκίνημα.

Αν η ‘’ειρήνη’’ τους έφερε πόλεμο στις καρδιές και στις ψυχές των Ελλήνων είναι καταδικαστέα, ανήθικη και βλάσφημη.
Αν ένας νέος πόλεμος φέρει ειρήνη στη συνείδηση και στη ψυχή του Ελληνισμού είναι θέσφατος και ειρηνοποιός.