Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικίδης

Πριν πολλές δεκαετίες θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι πρακτικώς αδύνατον κι πως αν κάποιος ήθελε πραγματικά ν’ ασκήσει το δημοκρατικό του δικαίωμα και να καθορίσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για το ποιο κόμμα θα αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας όφειλε απλώς να πάρει μια ολιγοήμερη άδεια από την εργασία του και να έρθει εσπευσμένα στην Ελλάδα ώστε να συμμετάσχει στην κοινοβουλευτική φιέστα. Διότι περί αυτής πρόκειται! Στον 21ο αιώνα όμως και με τα μέσα τεχνολογίας που διαθέτουμε, θεωρείται αδιανόητο να μην παρέχουμε στους Έλληνες του εξωτερικού το δικαίωμα της ψήφου, από την στιγμή που και αυτοί το επιζητούν και έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα της συμμετοχής και θα μπορούσε να επιτευχθεί η ομαλή και αξιόπιστη συμμετοχή τους στην διαδικασία της ψηφοφορίας μέσω του διαδικτύου και μέσω των προσωπικών τους δεδομένων.

Επομένως, οι λόγοι στους οποίους το ελλαδικό κράτος αρνείται να παρέχει δικαίωμα ψήφου στον απόδημο Ελληνισμό δεν είναι πρακτικής φύσεως αλλά ακραιφνώς ιδεολογικής. Ως γνωστόν, οι τελευταίες ‘’ελληνικές’’ κυβερνήσεις έχουν προβεί σε μια μακροχρόνια αλλά σταθερή σειρά παράνομων ελληνοποιήσεων παραμερίζοντας τις προϋποθέσεις, το συνταγματικό πλαίσιο αλλά και το ίδιο το δίκαιο του αίματος και της φυλής. Είναι άλλο να παρέχεις υπηκοότητα σε έναν αλλοδαπό ο οποίος όμως έχει αποδείξει ότι –υπακούει- στο ελληνικό κράτος, τους νόμους του και συμμερίζεται τον ελληνικό τρόπο ζωής και άλλο να χαρίζεις ιθαγένεια η οποία απευθύνεται μόνο σε αυτούς οι οποίοι είναι Έλληνες εις το γένος, δηλαδή γεννημένοι και αναθρεμμένοι εντός της χώρας με Έλληνες, τουλάχιστον ο ένας εξ’ αυτών εις την καταγωγή. Η πρώτη είναι επίκτητη ιδιότητα και ανακλητή. Η δεύτερη είναι φυσική ιδιότητα και ανέκκλητη.

Έτσι, οι δημοκρατικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης προέβησαν σε μια καθαρή αλλοίωση του εκλογικού σώματος με σκοπό την ενίσχυση του κομματικού τους στρατού για την εξασφάλιση περισσότερων εδρών και την κατάληψη με μεγαλύτερη διαφορά από τον δεύτερο της εξουσίας. Από τα σύνορα που άνοιξε η Ν.Δ. και την αποδοχή Αλβανών άνευ κριτηρίων, με αποτέλεσμα την είσοδο ακόμη και εγκληματικών και αντικοινωνικών στοιχείων στην Ελλάδα, τις κατά συρροή ελληνοποιήσεις των Καυκάσιων από το Πα.Σο.Κ. με πρόσχημα την ανύπαρκτη για πολλούς ποντιακή καταγωγή και ονοματοδοσίας τους σε παλιννοστούντες αλλάζοντας απλώς τα επώνυμα στα χαρτιά τους και πολλές φορές χάνοντας τα πραγματικά έγγραφα άλλων γνήσιων Ποντίων για να πουληθούν έναντι αδρής αμοιβής σε μη Πόντιους που επιθυμούσαν να εισέλθουν στην χώρα μέχρι τις τελευταίες προκλητικές και ασυνείδητες ελληνοποιήσεις χιλιάδων προσφύγων και λαθρομεταναστών από το Συ.Ρι.Ζα., οι οποίοι βαφτίστηκαν εξ’ αίφνης, όλοι τους μετανάστες και μειώνοντας κατά πολύ τον απαραίτητο χρόνο διαμονής στην χώρα για την εξασφάλιση της υπηκοότητας και χωρίς να πληρούν καμία άλλη προϋπόθεση, απολαμβάνουν τα προνόμια της ελληνικής πολιτείας τα οποία σε μεγάλο βαθμό στερήθηκαν οι Έλληνες μετανάστες ή δεν έχουν καν δικαίωμα συμμετοχής και απολαβής. Κατά αυτόν τον τρόπο γίνεται αντιληπτό από όλους μας πως οι νέοι αυτοί ‘’Έλληνες’’ υπήκοοι ή και ιθαγενείς στα χαρτιά θα είναι εφόρου ζωής και για όσο καιρό παραμείνουν στην Ελλάδα (και γιατί να αποχωρήσουν άλλωστε) αιώνιοι ψηφοφόροι των κομμάτων που τους δέχτηκαν, νομιμοποίησαν και παρείχαν δικαιώματα χωρίς καν να τα διεκδικήσουν. Από τα τάγματα Φιλελλήνων του 1821 στους κομματικούς στρατούς των ‘’Ελλήνων’’ υπηκόων του 2019.

Για ποιον λόγο όμως δεν ψηφίζουν οι απόδημοι Έλληνες, από την στιγμή που μέχρι και οι μετανάστες στην Ελλάδα έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και τι πολιτική θα ακολουθήσει ένα κράτος για την επόμενη τετραετία; Η απάντηση είναι απλή και διακρίνεται σε τρεις βασικούς λόγους:

1. Οι Έλληνες του εξωτερικού, δεν ενημερώνονται από τα ελλαδικά μέσα μαζικής ενημέρωσης – εξαπάτησης.
Αυτό σημαίνει πως δεν διαχέεται καθημερινώς στο κεφάλι τους το πνευματικό δηλητήριο που ποτίζουν τα μεγάλα κανάλια της τηλεοράσεως και επηρεάζουν τις συνειδήσεις των Ελλήνων πολιτών κατά το δοκούν. Επίσης δεν ενημερώνονται από τις ελλαδικές κομματικές εφημερίδες που διατηρούν τον δικομματισμό και τον κοινοβουλευτικό παρασιτισμό. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι το ελληνικό κράτος ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτούς ώστε να βοηθήσει στην εμβέλεια εκτός ελληνικών συνόρων των ελλαδικών καναλιών, πέρα της κρατικής, για την διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και την οργανική επαφή τους με την ελληνική πραγματικότητα. Το ίδιο και για τις εφημερίδες.

2. Οι Έλληνες του εξωτερικού είναι πατριώτες.
Αυτό ίσως να είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινοβουλευτικής μας ολιγαρχίας και ο χειρότερος εχθρός τους. Οι περισσότεροι Έλληνες έφυγαν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον ή για να κυνηγήσουν το όνειρο τους ή για να αξιοποιήσουν τα πτυχία τους και να μην τα έχουν στο συρτάρι τους. Δεν έφυγαν από την πατρίδα τους λόγω έλλειψης αγάπης προς αυτήν ή λόγω περιφρόνησης του ελληνικού τρόπου ζωής. Αν μη τι άλλο, αν μπορούσαν να πάρουν τον ήλιο και την θάλασσα μαζί τους θα το είχαν κάνει! Καθότι πολλές φορές οι Ελλαδίτες δεν φαίνονται άξιοι να τα αξιοποιήσουν και να τα υπερασπιστούν παρά μόνο όταν διακυβεύονται. Αν και πολλοί στην αρχή, αποχώρησαν από την Ελλάδα με πίκρα, οργή και ενίοτε μίσος προς την ελληνική πολιτεία, ακόμη και προς την χώρα και τον λαό της, η οποία τους διώχνει στα ξένα και ταυτόχρονα φέρνει ξένους, μετά το πέρας ενός χρόνου, ίσως και λίγο παραπάνω, ο Έλληνας μετανάστης συνειδητοποιεί πολύ γρήγορα την αξία της πατρίδας, τον θεσμό της οικογενείας και μαθαίνει να διαχωρίζει την Ελλάδα από το κράτος, την ζεστασιά της γλυκιάς πατρίδας από την ψυχρότητα του πολιτικού καθεστώτος της χώρας. Διότι άλλο το κράτος, κι άλλο η πατρίδα!

3. Το ελλαδικό κράτος δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τον απόδημο Ελληνισμό.
Είναι γεγονός σχεδόν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και κυρίως μετά την σταθεροποίηση του πως οι ελληνικές κυβερνήσεις αμέλησαν τα ελληνικά ζητήματα στρογγυλοκάθοντας στον πρωθυπουργικό θώκο και στα κοινοβουλευτικά έδρανα που επέβαλλαν οι δυτικοί δυνάστες στην Ελλάδα απολαμβάνοντας την ατομική τους και οικονομική τους ελευθερία σε ένα μικρό κομμάτι ελληνικής γης που μας παραχώρησαν οι ‘’σύμμαχοι’’. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ πραγματικά για την ελληνική πραγματικότητα εκτός των ελληνικών συνόρων παρά μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους εντός της επικράτειας τους ή όταν χρειαζόντουσαν κάτι από τις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού. Αντί, να τις ενισχύουν, να τις εμπνέουν και να τις καθοδηγούν όπου μπορούν, προτίμησαν να τις αγνοούν, να τις περιφρονούν και να τις υπονομεύουν.

Με βάση των τριών παραπάνω λόγων γίνεται εμφανές πως οι Έλληνες του εξωτερικού δεν έχουν δικαίωμα ψήφου διότι η ψήφος τους κρίνεται απροσδιόριστη και μη ελεγχόμενη. Δεδομένου της νοσταλγίας τους για την πατρίδα, την περηφάνια που έχουν ως Έλληνες του εξωτερικού και πολλές φορές εισπράττουν θετικά λόγια για την καταγωγή τους από τις χώρες που τους φιλοξενούν, την βαθιά περιφρόνηση που διαθέτουν για το ελλαδικό κράτος το οποίο θεωρούν υπεύθυνο για την αναγκαστική τους μετανάστευση σε συνδυασμό τα περιφρονητικά σχόλια που αποδέχονται από μερίδα πολιτών των κρατών που διανέμουν για την οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, τους παρέχει το δικαίωμα αλλά και το καθήκον να στρέψουν το πρόσωπο τους ενάντια σε κάθε εκπρόσωπο του σαθρού πολιτικού συστήματος και φορέα του ‘’δημοκρατικού τόξου’’ και να αναζητήσουν πολιτική θαλπωρή, κοινωνική εκτίμηση και εθνική υπερηφάνεια στα πατριωτικά κόμματα της χώρας. Κάτι που το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα το τρέμει διότι ενδέχεται και να μειωθούν οι θέσεις τους στο κοινοβούλιο, επομένως και οι μισθοί τους και η επιρροής τους και η δημιουργία ενός ενιαίου πατριωτικού συνασπισμού να αναλάβει την ηγεσία της πατρίδος, να βγάλει στο περιθώριο όλα τα αριστεροδεξιά κόμματα-αποκόμματα που λυμαίνουν τον τόπο και να στήσουν ένα νέο Γουδί για όλους τους προδότες που οδήγησαν τον ελληνισμό σε αυτή την δεινή θέση κάνοντας μας περίγελο διεθνώς και συμπληρώνοντας την ατέλειωτη λίστα των προδοσιών από την άρση των συνόρων, την προσέλκυση του Δ.Ν.Τ., την καταστροφή της ελληνικής βιομηχανίας, την εγκατάλειψη των ελληνικών μειονοτήτων σε Αλβανία, Σκόπια και Τουρκία, την παραχώρηση του Αιγαίου σε άλλες δυνάμεις μέχρι την πρόσφατη εμετική και επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ο Ελληνισμός οφείλει να καταλάβει πως οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή και εθνική αναγέννηση δεν θα έρθει μόνο από τους Έλληνες εντός των ελληνικών συνόρων, ούτε και μόνο από τους Έλληνες εκτός αυτών, αλλά με την συνεργεία όλων των υγιών δυνάμεων του έθνους και με την συνεργασία όλων των κοινωνικών τάξεων του λαού, εντός και εκτός της πατρίδος, όπως ακριβώς έγινε και με την ελληνική επανάσταση.

Γεώργιος Χ. Τορνικίδης