Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικίδης

Όλοι σαφώς γνωρίζουμε τον όρο εγκληματίας πολέμου. Ο όρος επινοήθηκε μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και εφαρμόστηκε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας όρος ο οποίος ορθώς θεσπίστηκε για να περιγράψει τα απάνθρωπα εγκλήματα ενός λαού ή ενός στρατού εις βάρος μιας ομάδας ανθρώπων ή ενός άλλου λαού. Δεν είμαι υποστηρικτής της άποψης πως στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, ούτε επίσης και στον έρωτα όπως λανθασμένα διακηρύττουν οι μηδενιστές του πολέμου και του έρωτος αντιστοίχως. Θεωρώ πως στον πόλεμο αλλά και στον έρωτα πρέπει να τηρούνται κάποιοι δεοντολογικοί κανόνες και κάποιες ηθικές αρχές όπως και στις κοινωνίες των ανθρώπων εν καιρώ ειρήνης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «»Τι είναι ο Εγκληματίας Ειρήνης;»»

Γράφει η Βασιλική Μανιάτη

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι οικονομικές κυρώσεις αναδεικνύονται ως ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που καθορίζουν το πολιτικό σκηνικό. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 , οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και άλλες αναπτυγμένες οικονομίες αξιοποίησαν τη δυνατότητα επιβολής οικονομικών κυρώσεων σε άλλα κράτη σε περισσότερο από 500 περιστάσεις, επιδιώκοντας να ενισχύσουν την επιρροή τους στην παγκόσμια σκηνή χωρίς να καταφύγουν σε στρατιωτικές επεμβάσεις. Από τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων ως την προώθηση θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, οι πολιτικοί στόχοι που υποκρύπτονται πίσω από τέτοιες κυρώσεις ποικίλλουν και είναι φιλόδοξοι, ενώ τα ίδια τα μέτρα που λαμβάνονται είναι δυνατό λάβουν πολλές μορφές. Ωστόσο, μολονότι οι κυρώσεις συχνά αποσκοπούν στο να αποτελέσουν μια ειρηνική εναλλακτική επιλογή εν αντιθέσει με την στρατιωτική δράση, η χρήση τους έχει προκαλέσει αρκετές αντιπαραθέσεις στη διεθνή κοινότητα.1 Συνεχίστε την ανάγνωση του «Η επιβολή κυρώσεων ως μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής»

Γράφει ο Γιώργος Ρωμανός: Συγγραφέας, ιστορικός ερευνητής

Β΄ Μέρος

Οι παραβιάσεις της διεθνούς νομολογίας

Και σε αυτό το Β΄ Μέρος των δύο κειμένων μου για την παράνομη και άκυρη «Συμφωνία των Πρεσπών», (ΣτΠρ.), τόσο βάσει των νόμων και του Συντάγματος της Ελλάδος όσο και βάσει της Σύμβασης της Βιέννης και της Διεθνούς νομολογίας, θα ξεκινήσω με ανάλογο πρόλογο, όπως στο Α΄ Μέρους:
Στις 7 Δεκεμβρίου 2018 θα συζητηθεί στην ολομέλεια του Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) η αίτηση των Παμμακεδονικών Ενώσεων περί:
αναστολής της «Συμφωνίας των Πρεσπών», (17/6/18,) και των συμπροσβαλλόμενων πράξεων, των επιστολών του Υπουργού Εξωτερικών προς ΕΕ και ΝΑΤΟ. Έτσι, η 7/12/2018 είναι μια ημερομηνία ορόσημο για παράλληλη παράσταση και προσφυγή στο ΣτΕ οποιουδήποτε Μακεδονικού Δήμου-πόλεως, Μακεδονικού φορέα, συλλόγου ή και Μακεδόνα ως άτομο, που έχουν οποιοδήποτε! έννομο συμφέρον, (εθνικό ή και απλό εμπορικό) να προσφύγουν στο ΣτΕ παράλληλα με την προσφυγή των Παμμακεδονικών οργανώσεων κατά της δουλόφρονης και προδοτικής «Συμφωνίας των Πρεσπών». Αυτό αποτελεί μια δεύτερη χρυσή ευκαιρία για κάθε Μακεδόνα πατριώτη ο οποίος με την κατάλληλη νομική και συνταγματολογική υποστήριξη μπορεί να ζητήσει τη δικαίωσή του στο δικαστήριο του ΣτΕ. Συνεχίστε την ανάγνωση του ««Γιατί η ‘‘Συμφωνία των Πρεσπών’’ παραβιάζει και το Διεθνές Δίκαιο» Β΄ Μέρος»

Γράφει ο Τορνικίδης Χ. Γεώργιος

Τα αρχαία χρόνια οι λαοί συνήθιζαν να θυσιάζουν μέλη της κοινότητας τους εις ένδειξη πίστεως και αφοσίωσης τους στους τοπικούς ‘’θεούς’’ τους. Το αίμα που θα πότιζε τον βωμό της θεότητας έπρεπε να ήταν αγνό και αμόλυντο ώστε να τραφεί ευχάριστα ο μοχθηρός ‘’θεός’’ των βάρβαρων φυλών και να εξαγνισθεί με αυτό τον τρόπο η φυλετική κοινότητα από τα δεινά της ή από κάποια κατάρα που τους ακολουθούσε σύμφωνα με τους μάγους της και τους ‘’ιερείς’’ της. Συνεχίστε την ανάγνωση του «»Τελετή ανθρωποθυσίας στον 21ο αιώνα»»

Γράφει ο  Γεώργιος Χ. Τορνικίδης

Στην αρχαία Ελλάδα οι πολεμικές τέχνες όπως και τα αθλήματα συνήθιζαν να είναι το προπαρασκευαστικό στάδιο για την αντιμετώπιση μιας ξένης απειλής ή μιας ένοπλης σύγκρουσης πέραν της φυσικής υγιούς καταστάσεως, της εκγυμνάσεως του πνεύματος και του σώματος και της διάκρισης του αθλητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γι’ αυτό τον λόγο και όλα τα αθλήματα και οι πολεμικές τέχνες είχαν προσαρμοστεί στις ανάγκες της ένοπλης μάχης με τον εχθρό, είτε σώμα με σώμα, όπως είναι το παγκράτιο και η πυγμαχία, είτε όπλο με όπλο, όπως είναι το ακόντιο και το ξίφος. Συνεχίστε την ανάγνωση του «»Πολεμικές τέχνες & Στρατιωτική ετοιμότητα»»